Bloemenzee

En toen was de laatste training aangebroken van de challenge met de BvdGF. Afgelopen weekend reisden we af naar Papendal. Ik ging even terug in de tijd. Hoe lang geleden was het ook alweer? 10 juli 2019 om precies te zijn. Bij de diabetesverpleegkundige zat ik en vroeg wanhopig: hoe krijg ik nou met fietsen en wandelen die bloedsuikers gewoon op orde?! Zij wist het ook niet, “ga maar eens bij de Bas vd Goor Foundation vragen. “Wat ze ook zei: “Jij moet ook gewoon rustig op een stoel blijven zitten en niet zo’n druk leven hebben. “Het voelde alsof er gezegd werd; stop met leven dan is je diabetes tenminste goed geregeld. En dus schreef ik me in voor een Back on trackavond in hotel Papendal. Samen met mijn beste vriendinnetje had ik de eerste kennismaking met Bas en Henk. We aten pasta (help! veel koolhydraten), gingen wandelen daarna (help! hoe voorkom ik een hypo?!) en kregen heel veel informatie. Overigens vooral over: hoe LEEF je je leven met diabetes. En niet: hoe regelt de diabetes jouw leven. Back on track betekent overigens: weer op het goede spoor, dus dat ging ik dan maar proberen. Het was ook wel een opluchting om toen mensen te spreken die tegen hetzelfde aanliepen als ik. Aan het einde van de avond een promotie praatje voor de foundation 😉 het zei me toen niet zoveel. Nu ben ik ongeveer 2 jaar verder en heel veel wijzer.

We slapen ook nog in hotel Papendal deze keer. Samen met de olympische sporters die zich opmaken voor Tokyo en Beijing. Aan het ontbijt met de “Voleybol” dames uit Turkije bv. Zij gaan nog voor een medaille. Ik heb het gevoel dat er al 1 om mijn nek hangt. Hahaha. Meer dan goud hoor. Vanuit het hotel gaan we naar het kantoor van de foundation waar het avontuur voor de challence naar Spanje eens begon. 

Bas heet ons welkom en het is fijn, na lange tijd, de groep weer te zien. Het blijft natuurlijk jammer dat het ontmoeten voor mij ook tegelijk een afscheid moet zijn.
We lopen de trage tocht Oosterbeek Landgoederen. Wanda legt de gang van zaken even uit, Erik is onze trouwe leider.(Trage Tochten zijn natuurwandelingen die grotendeels over onverharde paden lopen. Bij het ontwikkelen en uitzetten van de Trage Tochten is dit het belangrijkste leidmotief. Een ander belangrijk criterium is: afwisselend landschap, bij voorkeur een mix van boerenland en natuur.)
Hetty en ik stellen opnieuw vast dat we echt nog maar weer eens terug moeten om het nog eens te lopen. Het is namelijk verre van een trage tocht. Er wordt flink doorgestapt en door het uitwisselen van verhalen mis ik totaal het zicht op de omgeving. Tussendoor spot ik wel, in een flits, prachtige vergezichten, landhuizen, een oorlogskerkhof, klooster, fraaie parken en bloemen. Het echt in me opnemen kan ik niet. Het is fijn bij te praten, door te praten en te discussiëren. Het is goed te merken dat het mooi was en is en dus maakt dat het afscheid nemen toch ook gemakkelijker. Een deel van de groep kan ik gelukkig letterlijk gedag zeggen. Helaas zijn er ook groepsleden afwezig door uiteenlopende oorzaken. Fantastisch is het ook om te merken dat mijn nieuwe pomp (jawel, veel van jullie lezers weten het; het is gelukt hem te krijgen!) het na 3 dagen al supergoed doet. Zo is er veel om dankbaar en gelukkig mee te zijn. Gister 14 km en deze dag 18 km zonder problemen gelopen bv.

Iemand van de groep stuurde me afgelopen week een foto met de slogan: Het verschil tussen een bloem en onkruid is een oordeel. Het was mooi deze onderliggende basisgedachte ook in deze groep op te merken. En zo wil ik graag verder, in de hoop dat we in allerlei discussies uit het oordeel kunnen blijven maar elkaar open kunnen blijven (be)vragen. Met respect voor elkaars mening, al begrijpen we elkaar soms niet. Onze rugzakken, letterlijk en figuurlijk, zien er qua uiterlijk en inhoud immers zo verschillend uit. We kunnen elkaar wel helpen om steeds meer bloemen (vogels ook, Ada, Anna, Janetta en Judith 😉)op ons pad te zien. Zodat eenieder op zijn/ haar eigen manier, back on track kan geraken en blijven. En voor hen, waarbij dat nu lastig is; hou vol, kijk naar wat kan en wat je tegenkomt op je pad. Ik geloof dat er altijd iets moois te vinden is. Sta erbij stil. Al is het nog zo klein. Zo zag ik aan het einde van onze wandeling deze zee van bloemen.

Dank lezers voor jullie support! Dank medewandelaars voor jullie gezelligheid, verhalen en support, dank voor wie jullie zijn. Dank BvdGF voor meer dan woorden kunnen vertellen.  “Dank fur die blumen…” MOI