De Schuitenschuivers
Op deze 1ste carnavals dag maken we kennis met de Schuitenschuivers.
Ter ere van dit feest brengen we daarom het volgende lied maar ten gehore in het wijdse Annerveld aan de oever van de Hunze, bij de start van onze wandeling.
“Weet je wat ik wel zou willen zijn
Een bloemetjesgordijn, een bloemetjesgordijn
Van het plafond tot op het raamkozijn
Een bloemetjesgordijn, een bloemetjesgordijn
En alle dagen hangen lekker in het zonnelicht
Met bloemen op m’n hele lijf en ook op m’n gezicht
Weet je wat ik wel zou willen zijn, een bloemetjesgordijn
Een mens moet heel zijn leven blijven lopen
Dan wordt ie opgejaagd van hier naar daar
En altijd maar het beste blijven hopen
De honderdduizend of het abattoir
Maar lekker rustig blijven hangen zoals een gordijn
Dat moet toch heerlijk zijn!
Ach jongens, die schuitenschuivers hebben niets met carnaval te maken. Des te meer met turfschuiten en ver verleden. Op een kade van keien lag het turf te wachten op de schuiten die het verder zouden vervoeren het land in. De Hunze was eens een belangrijke turfroute, nu alleen nog maar een mooie beek in het Drentse landschap aan de Hondsrug.
We starten de route in Annen. Het grootste gras-brinkdorp van Europa. Tjonge het is nogal een brink inderdaad. We vragen ons af waarom er in Emmen geen Annerbrink is.
Als we het dorp uitlopen is de Hondsrug prachtig zichtbaar. Dat deze wandeling een uitloper is van deze Hondsrug laat zich zeker niet raden.
Het voorjaar hangt in de lucht, al weten we uiteraard nog niet wat maart en april gaan brengen.
De mooie belofte zit gelukkig niet alleen meer in de grond. Deze route is een klein ommetje van 12 km, zoals wij zeggen: “we laten ons even uit”. De wind is fris en we ontmoeten halverwege ook nog een stevige regenbui. En toch is dit ook weer mooi en goed.
De Hunze is goed gevuld op dit moment. De ganzen doen zich te goed aan het late gras en de zwanen zwemmen statig aan ons voorbij. Wat een prachtige dieren zijn het toch.
Genoeg te zien dus. Heel af en toe piept de zon door de wolken maar dat het nog lang geen zomer is is duidelijk.
Als we over de dijk lopen langs het Annermoeras spotten we kuifeenden. Ook zien we veel geraamtes. wie zou toch deze grote vissen uit het water halen en opeten? De otter? Of misschien zelfs de zeearend?
Veel beversporen ook weer vandaag. We hopen toch zo dat we ook een keer in het echt zo’n dier mogen spotten. Maar de sporen vind ik eerlijk gezegd ook al inposant.
We baggeren aan het eind van de middag Annen weer binnen en drinken onze thee in de muziekkoepel op de brink. De dorpsbewoners zien het met verbazing aan.
Vandaag niet mijn allerbeste wandeldag. Afgelopen week, ineens tijdens de middaglessen op school, insulinepomp kaduuk. Dat gaf de dag erna een hoop geregel, opnieuw instellen van de pomp en nu is het de komende weken elkaar weer leren kennen en op elkaar aanpassen. Dus vandaag van hoog naar laag met de bloedsuikers, bij-eten en dan weer extra insuline spuiten. Het is een luxeprobleem dat besef ik me juist na deze afgelopen 2 weken heel goed. Toch jammer dat een pomp die 4 jaar mee moet gaan nu al binnen 2 jaar 2 x vervangen is. Een bloemetjesgordijn kent deze problematiek niet. Maar de hele dag maar hangen is geloof ik ook niet wat voor mij. 😉 Toch maar proberen dapper door te stappen?
Weer mooi geschreven over jullie wandeling.
Hopelijk gaat het gauw weer beter tussen de insulinepomp en jou.