De snor en keallepoat

We beginnen onze laatste etappe van dit streekpad met een riant ontbijt. Prettig want dan kan de helft ervan mee in de rugzak voor de dag. Trouwens de Princenhof in Earnewâld in een aanrader hoor! Prachtig aan het water, fijn personeel en heerlijk eten. Als de kok ons had gezien en gehoord de avond ervoor…………………… Het eerste diner van dit jaar, genietend op een terras buiten in de zon. Het eerste stuk voert weer langs water en riet. De wind is best krachtig en fris maar wat heerlijk schijnt de zon ook weer vandaag! De eerste kilometers vlotten niet. Welk vogeltje horen we daar hoog in de boom? Stil staan, kijken, luisteren. Welke steltloper scharrelt daar zijn kostje bij elkaar? Stilstaan, kijken, fotograferen. De kieviten verdedigen hun nest tegen de ganzen. Het bijna hysterische draaien, schreeuwen en aanvallen is een film op zich. Zittend op een bankje genieten van de snor. Zijn roep klinkt als een onophoudelijke ratelende wekker; tirrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr, tirrrrrrr. Als we goed opletten horen we er twee, ze zijn druk over en weer in gesprek. Hetzelfde voor de rietzangers en dan tussen door de “stoombootroep” van de roerdomp. Stikvol geluiden waar je uren naar kan luisteren. Wij tenminste. Wat een wonder. En dus schiet het niet op. We moeten ook nog een stuk omlopen omdat in deze tijd van het jaar het broedgebied verboden terrein is. We kijken niet op een kilometer meer of minder dan maar. Het veengebied is wel behoorlijk drassig waardoor het stappen niet altijd even soepel gaat. De spieren in de voeten zijn weer voelbaar na zo’n tocht. In het gebied ook het ooievaarsstation: It Eibertshiem, ongelofelijk wat zitten daar veel paartjes op de nesten! Het blijven imposante vogels met hun prachtig rode snavels en enorme vleugels. We genieten even op een bankje van al dat moois. Dan weer verder door het moerasgebied. We klimmen nog een uitkijktoren op en wat het meest opvalt is de bottende wilde gagel. Wist ik niet hoor dat het zo heette maar ik heb een denktank via de app op de achtergrond draaien. Zo worden er heel wat ervaringen en kennis uitgewisseld. Ook heel leuk en gezellig!

Het laatste stuk is weer wat minder, veel asfalt, lawaai van auto en ook een stuk met crossmotoren herrie. Daar houden wij niet van. We hebben wel al vastgesteld dat dit streekpad Noardlike Fryske Wâlden (166 km totaal) qua route niet de mooiste was. Overwegend veel asfalt, dat vinden wij wel jammer. Toch heeft het ons weer veel gebracht. Veel prachtige natuur, mooie belevenissen, cultuur ontdekt en bijzonder mooie mensen ontmoet. Vader werkt hier! Als klapstuk op de dag is na 20 km lopen de ophaalbrug, net voor Burgum,over de Grinzer Feart dicht. De brug is door technisch mankement buiten bedrijf en volgens de verkeersregelaar kan dat nog wel even duren. Volgens de wachtende mensen is dit iets wat vele malen gebeurd en zeer, zeer lastig is. Er wordt wat geaarzeld, gemopperd en nagedacht. Kunnen we onder de bomen door? Ja het kan wel maar het mag niet! De brug kan omhooggaan als je er over loopt, is de mededeling. Andere optie is 6 km omlopen. We denken er even over maar als er een paar fietsers zijn, die ons voor gaan onder de slagbomen door……………….gaan wij mee. Op de knieën (na 20 km lopen!!!) onder de boom door wurmen en op een drafje naar de overkant. We halen het. Ach, het leven is immers 1 groot risico?! Dan lopen we nog even door naar de kerk van Burgum, daar waar alles nog geen half jaar geleden begonnen is. Nog nooit zo snel hebben we een streekpad kunnen lopen. En wat mijzelf betreft met nog nooit zo weinig hypo’s. We hadden de tijd, de moed, de zin, de mogelijkheden en de gezondheid om dit te doen. Geweldig toch?

Afsluitend naar de bakker want die Keallepoot moet er komen. Als we thuis opzoeken wat de herkomst er van is kan je je afvragen of het wel zo verantwoord is. De Friese ‘keallepoat’ (kalverpoot) is ontstaan als koekoffer. Het offer werd geschonken aan de watergeest als dank voor de grote hoeveelheid water die hij de Friezen schonk. De koeken hebben de vorm van een kalverpoot vandaar de naam. De keallepoat is een soort stroopkoek met als voornaamste ingrediënten roggebloem, basterdsuiker, honing, koekkruiden en anijs. Maar misschien past het ergens ook wel: “U wil ik een dankoffer brengen, ik zal de naam aanroepen van de Heer! Halleluja.”