“de suvere en puure lere”
De laatste dagen kom ik amper toe aan schrijven. Druk met afronden, opstarten, diplomeren, afscheid nemen en feestjes vieren. Toch gaat het lopen ook heus wel door maar het verhaal moet dan soms even wachten. Enkele dagen geleden liepen we weer een etappe van het cultuurpad.
We beginnen in Erm waar we de fietsen afzetten en verder rijden naar Noord-Sleen. Het openbaar vervoer is geen optie vandaag want dan wordt het een ommelandse reis. Vanuit Noord-Sleen lopen we eerst kilometers asfalt door akker en weilanden. Vandaag, blijkt later, 80% asfaltwegen. Het is weer eens wat anders. Langs de bermen zit het vol leven en we staan regelmatig stil om te bewonderen.
Tientallen “landkaartjes” fladderen van bloem tot bloem, wat zijn ze mooi! Een kilometer verder lopen we tussen 2 kazematten door. Bunkers van gewapend beton geplaatst net voor de 2e wereldoorlog. Doel: de vijand buiten het land houden. We weten allen hoe dit is afgelopen. Nooit geweten dat dat op deze plek voor de bevolking nogal wat impact had. Er lag een heel evacuatieplan klaar voor de bevolking van Sleen. Ze moesten dan ondergebracht bij de bewoners van Erm en Noord-Sleen. Wat zal het een bewogen tijd voor deze mensen zijn geweest.
We komen langs een overvol weiland met echte Hollandse dames die zich, zo lijkt het als vanzelf, opmaken voor een melkronde. De hele kudde sjokt langzaam de melkput in. Altijd een prachtig gezicht. Hoe doen ze dat? Na een enorme (omweg) lus, lopen we opnieuw het dorp binnen bij de prachtige Albertdina molen.
In de kerk van Sleen wacht mij een verrassing. Allereerst wat een mooie kerk toch, was ik er al eens binnen geweest?
Zo mooi, een altijd open kerk waar bezoekers even rusten, rust zoeken, vinden en zich kunnen bezinnen.
Dan brengt het bord met predikanten een verrassing; wie heeft het eerst in rij de gemeente gediend?Menso Alting geboren (1541) in Eelde, groeide op in een katholieke familie. Hij ging theologie studeren in Keulen. In 1564 werd hij benoemd tot pastor van Sleen. Waarschijnlijk is Menso Alting in deze periode weinig in Sleen te vinden. Terwijl hij nog studeert sluit hij zich aan bij de gereformeerde vleugel van de Reformatie. Gaat verder studeren in Heidelberg. Na het afronden van zijn studie gaat hij terug naar Sleen, nu om de inwoners te overtuigen van het protestantisme. En ja hoor, volgens de overlevering gebruikte hij een hunebed als kansel voor zijn hagenpreken. Herinnert u zich deze nog?
Het hunebed, de Papeloze kerk. Geen paap maar een domi. De cirkel is weer rond.
In juli ’67 toen na de beeldenstorm de protestanten steeds zwaarder vervolgd werden in de Nederlanden, vluchtte Menso Alting naar Duitsland. Naar schatting zijn in de tweede helft van de 16e eeuw zo’n 6000 Nederlanders op deze manier in Emden terechtgekomen. Wat zeggen we in onze tijd ook al weer? Vol is vol? Toen in die tijd met minder middelen, mogelijkheden………………………… De stadhouder van Friesland haalde Menso Alting tijdelijk weer terug naar Sleen omdat zoals hij zei: “de suvere en puure lere des Goddeliken Woords ingevoert en geplantet mag worden”. Aan deze periode dankte Menso Alting zijn bijnaam de kerkhervormer van Drenthe.
En moeten we dan nu alleen maar dankbaar en blij zijn dat alle verschillen ogenschijnlijk worden beslecht?
Tjonge, ik heb van dit alles weer veel opgestoken. Heb weer helder voor de bril waarom de school waar ik werk, juist deze naam draagt. Ik hoop en bid dat we dit gedachtengoed mogen blijven uitdragen, ter ere van DE brenger van dat Woord. Toch maar eens een preek van Menso proberen op te snorren, misschien kunnen we iets opsteken van “suvere en puure lere“?
We bezoeken op het oude, sfeervolle kerkhof ook nog de graven van de mannen uit de neergestorte vliegtuigen. Deze plaatsen bezochten we bij de vorige wandeling. Stil staan, goed om te doen, altijd weer.
Dan via Diphoorn naar Erm. En wat heb ik het lied vaak gezongen, niet echt bedacht dat hier dat fietspad ook daadwerkelijk loopt. Luister maar Op fietse Lachen toch?
“‘k trap de fietse deur ’t buulzand hen
op ’n zandpad tussen Slien en Erm
en as ik dalijk eben in Diphoorn ben
dan fiets ik deur
nee ik heb ja niks te klagen
wie döt mij wat, wie döt mij wat”
En even later, onder de tunnel Wienbargsteeg door, richting de plek waar vroeger het kasteel Wienbarg stond. Een kasteel vlakbij Emmen?! Tjonge, ‘k zol haost zeggen: dat kin ja nie. En toch is het waar, soms val je van de ene verbazing in de andere. Andere tijden zullen we maar zeggen.
Via voor ons onbekende wegen, zwammen en fietspaden komen weer uit op het talud van de N34 vlakbij Erm. Daar staan onze fietsen eenzaam te wachten. We fietsen in stille verwondering, over al het moois en verrassends, een paar kilometer terug naar de auto.
Bedankt voor jouw bericht.
Ik heb nog even gezocht naar preken van Menso Alting, maar ik heb niets kunnen vinden.