Fris & licht

Vandaag eerst even bussen. We stappen in bij een halte genaamd: carpe diem. En de reclame in het hokje beloofd wat goeds. We gaan met twee bussen ongeveer 8 km overbruggen, dat lijkt weinig maar op een hele wandeling is dat best veel. De eerste buschauffeur stelt vast dat we wandelaars zijn en vraagt zich af waarom we dan met de bus gaan. Tja, twee tegen vragen zouden kunnen zijn: hoe weet hij nou dat we wandelaars zijn 😉 en hoeveel kilometers wij aankunnen? We laten het gaan. De tweede buschauffeuse begroet ons hartelijk: “oh, leuk jullie gaan wandelen!” Ik verontschuldig me voor het korte ritje maar dat hoeft niet vindt ze. Leuk toch, veel plezier! We stappen uit in Wons en vervolgen onze weg waar we gisteren zijn gebleven. We lopen een beetje linksom rond ons dorpje Pingjum. Steeds de kerktoren in het oog. Veel graspaden weer met zowaar klaphekjes. Dat is fijn want dat geklim over die hekken zijn we soms een beetje zat. En zekere onderdelen van het lijf hebben dan wat extra’s te verduren. Vandaag prima voor elkaar. Veel bloemen onder weg, ook een paartje scholeksters met kroost. Je ziet ze niet zoveel meer. Ze zijn zo mooi in de vlucht en met die rode snavels, staande in het veld zijn ze bijna exotisch. We passeren prachtige Friese paarden en uiteraard weer veel koeien. 1 koe loopt gezellig een eindje met ons op. Hetty voert een goed gesprek. We zien een paar keer (denk gezaaide) perkjes veldbloemen, wat zijn die mooi! Zoveel kleuren, teer, fris en licht. Velden vol met uien ook, zou de grond er geschikt voor zijn? En de suikerbieten zijn hier monsterlijk groot. We hebben al een tijdje de dijk in zicht en even later verschijnt ook op het bord de plaatsnaam Zurich. Dat is voor ons wel een bijzonder punt. Zal het even uitleggen. Het kustpad loopt van Sluis (Zeeland) tot de afsluitdijk. Dan is er ook nog een soort van aanlooproute vanaf Stavoren naar de afsluitdijk. Aangezien de afsluitdijk nu voor enkele jaren dicht zal zijn konden we nu niet verder op dat punt. Dus eerst de aanlooproute maar weer en nu zijn we weer aan de overkant van de afsluitdijk. Onze weg zal vooreerst vervolgd worden door Noord-Friesland en dan verder naar Groningen. De afsluitdijk komt! Want een stukje overslaan is geen optie.

Nu gaan we even over de dijk koekeloeren. Over een hoge brug, dan nog over een hek stappen en we vleien ons gezellig tussen te schapen. Eten een broodje met uitzicht op het wad! Het is eb en grote delen liggen droog, een paar bootjes laveren nog door de geulen. Na een half uurtje (lange pauzes moet van de wandelclub) gaan we weer over de brug terug en vervolgen onze weg door de velden. Onderweg lezen we nog, zoals elke dag een stukje. Dit keer uit psalm 19. “Aan het einde van de hemel komt hij op, aan het andere einde voltooit hij zijn loop, niets blijft voor zijn gloed verborgen.” In veel religies en culturen is er groot respect voor de zon, schrijft het boekje. En wat is er veel gesproken over die zon en zijn warmte de afgelopen week. Wat mij treft zijn de volgende woorden die er ook bij staan. David schrijft geen ode aan de zon, hij beschrijft de zon als creatie van God. Het is een getuigenis van Zijn glorie! Niets en niemand kan aan de gloed van de zon ontsnappen. Zo kan ook niets en niemand aan Gods majesteit ontgaan. We beantwoorden na afloop de vraag: hoe wij tekenen zien van Gods grootheid. Tja, wat níet, zou ik willen vragen. Het is goed en vertrouwd te weten dat we niet aan Zijn aandacht ontsnappen en dat Hij ons iedere dag dat zo overduidelijk laat ZIEN. Mensen willen het zien immers?! Nou wandel maar eens mee! Zo wordt het leven, ondanks wat je overkomt, soms echt in zijn greep heeft, fris en licht. Carpe diem!