Het kleurrijke eiland, Vlieland

Gisteren met de boot over van Harlingen naar Vlieland. De tweede van TVTAS. Nooit   geweest, weinig van gehoord. Want ja, wie gaat er nou zonder auto, via de langste overtocht van de waddeneilanden, naar het kleinste eiland. Waar weinig is te doen en te zien? Nou wij. Wadden wandelen zonder Vlieland gaat natuurlijk echt niet.

We starten vandaag bij de veerhaven met standbeeld van DE ontdekkingsreiziger van Vlieland.

Willem de Vlamingh (1640) was een zeeman en ontdekkingsreiziger, die bijna alle wereldzeeën heeft bevaren. Hij was betrokken bij de walvisvaart in de Noordelijke IJszee, op Groenland, Spitsbergen, Nova Zembla, en Straat Davis. Na het beeld wandelen we, de nu nog stille dorpsstraat in. De term beschermd dorpsgezicht verdient het echt. Idyllisch. Via de dijk gaan we langs de wadden lopen. 

En iedereen die zegt dat dat niet mooi is, die begrijp ik niet. Zoveel vogels, ontelbare kleuren blauw en grijs. Met op de achtergrond de zee. Als de zon tussen de wolken door komt is de zee van zilver. Even later lopen we tig trappen op richting de vuurtoren.

De Vuurduin staat op 1 van Nederlands hoogste duinen, de Vuurboetsduin. De toren is nog niet open, we zijn te vroeg. 

We wandelen vandaag langs de westkant van het eiland. Voortdurend onder de indruk van het groen van de bossen en het paars van de hei. Verrassend op zo’n klein stukje Nederland.

Het is ook stil aan deze kant van het eiland. Alleen 1 camping en 1 cafe, thats it. Wonderlijk. Uiteindelijk komen we aan bij Kroons Polders. Opzichter Kroon heeft door het plaatsen van rietschermen prachtige polders gecreëerd.  Doel was beschermen tegen de zee maar het werd zovéél meer.  We lopen er helemaal omheen en kijken onze ogen uit. Heel veel vogels te spotten (zwarte ruiter, tureluur) en de velden met bloemen zijn schitterend.

Zowel in de zon als in de regen. Werkelijk een schilderij om naar te blijven kijken. Uiteindelijk komen we na een stortbui en 21,5 km aan bij het Posthuys.
Het Posthuys was jarenlang een schakel in de postroute Amsterdam-Vlieland. In de gouden eeuw gingen talrijke koopvaardij- en ook oorlogsschepen, op doortocht naar alle windstreken voor anker op de rede van Vlieland. Soms lagen er ontelbaar veel schepen te wachten op orders.
Amsterdamse kooplieden wilden een “posterije met paarden en sloepen”, zodat hun brieven de op de Vlierede binnenvallende en vertrekkende schepen zo snel mogelijk zouden bereiken- en ook om de berichten van de schepen zelf zo snel mogelijk te ontvangen. In 1677 was het zover. De “zeebrieven” deden er tien tot twaalf uur over om op de plaats van bestemming te komen. Voor die tijd was dat natuurlijk heel wat.  Met boot en paard en wagen. Wat mij betreft gaan we het weer zo doen. Stuk leuker dan via de mail.

We gaan met de bus terug naar de haven en willen even naar de supermarkt. Voor 2 boodschapjes staan we in 3 rijen dik door de de hele winkel heen.  De medewerker verzucht dat dit sinds Corona zo is. “Kunnen we niet op wintersportvakantie? Nou, dan maar naar Vlieland.” Ik denk trouwens wel: als een festival niet door kan gaan ivm. teveel mensen dan moeten die 2 piepkleine supermarktjes hier ook maar dicht. Het is wat.
We zijn blij dat we zoveel buiten kunnen zijn. Dát is pas ECHT genieten.  Of zoals we vandaag ergens lazen: ‘Blijf om je heen kijken, de wereld is zo mooi ‘. En vol onverwachte zaken, verhalen en kleuren.