Het rode goud

Gisteren liepen we weer een trage tocht rondom Lies. Door de bossen, over de hei en heel wat duinen op en af. Toen we een paar km strand hadden gehad dachten we dat een soepje een leuke versterking kon zijn. Helaas we werden van het buitenterras gestuurd. Niet welkom. Dat stemde verdrietig. Dus voor vandaag was het motto: we eten en drinken alleen van wat we in de rugzak mee hebben.

En zo begon de grijze dag vol optimisme. Met de bus naar West-Terschelling en toen de frisse lucht in. Ook nu is het wad mooi, nu met wilde golven. Het Groene strand is vol van kleuren dat herfst heet. “Als je de kans krijgt de natuur naakt te zien, dan blijf je toch niet binnen?!” We verzuchten telkens opnieuw hoe mooi de wereld is. Ja, ook als het grijs en nattig aanvoelt.

De duinmeertjes ademen rust. Weinig vogels op het moment, alleen wat piepers en eenden. In het Donkere bos drinken we koffie in de luwte van de dennen. Het is heerlijk zitten en het mag, zonder qr code.

We lopen via de Longway door de bossen, al zingend: It’s a long way to Tiperary. Zoals eens de arbeiders zongen van het werkgelegenheidsproject in 1914. Zij maakten de weg van de boot naar een badpaviljoen bij Midsland. De eerste Badweg op Terschelling.

Via de Lange Streep gaan we weer het strand op met lekker de wind in de rug. De zee is mooi, de strandlopertjes grappig en het zand kleurt steeds weer anders. In een oude bunker is het tijd voor de lunch. Na afloop lezen we hoe en waar het mis ging in deze wereld. Kennen we onze plek of zijn we vergeten dat we een stukje schepping zijn? Dat we niet de Schepper zelf zijn?

https://youtu.be/JJ3IqKI_0pQ

God riep de mens: “waar ben je?” Vraag jij je dat wel eens af? Waar ben jíj?

We gaan weer verder in de zachtjes neerdalende regen. We nemen een wat andere route om overlap met gister te voorkomen.

Het gaat verder dwars over de toendra, zoals wij het maar even noemen. Het staat vol met heide en het rode goud. Er zijn heel wat mensen druk mee op het moment merken we. Al is het plukken van de cranberry’s monnikenwerk. We zien heel veel op de knieën, met heuse berry-kammen, gewapend met emmers en mandjes door de natuur banjeren. Dat dat hier allemaal zomaar mag en kan verbaast ons. Maar dat men veel vitamine C tot zich wil nemen, dát begrijpen wij wel.

En het wonder voltrekt zich. De zon gaat schijnen. De lucht kleurt blauw. Zoals ons boekje al zei: De Eigenaar zorgt; wat voor chaos wij er ook van maken. Zijn gouden zon droogt onze kleren en haren en we genieten er volop van.

We eten nog een appeltje, 300 meter van ons huis. In een duinpan, in de zon genieten we nog even met onze ogen dicht. Lekker voldaan komen we in ons warme huis na bijna 21 km dwars over het eiland. GOUD!