Ik heb tenminste een glas!

Vorige week zaten we met 3 collega’s op een bankje in de zon. De ene collega, net als ik, al jaren diabeet. De andere collega als betrokken luisteraar aanwezig. We hebben het over hoe ik veel geleerd heb van lotgenoten, ook vooral tijdens mijn ervaring met de Bas van de Goor Foundation. Terwijl ik zeer huiverig was voor dergelijk contact. “Laten we alsjeblieft niet met elkaar zielig zitten wezen.” We stellen vast hoe we onze chronische ziekte zo verschillend ervaren en hanteren. Dat lotgenoten contact, ook lastig en confronterend kan zijn. Wel merk ik op dat ik meestal het glas halfvol zie, mijn collega ziet toch meer in halfleeg glas zegt ze. Dat kan, mag en het is wat het is. We zijn allemaal zo verschillend. “Ach,” zegt de andere collega, met nogal wat ervaring in de Afrikaanse cultuur: “in Afrika zeggen ze vaak: ik heb tenminste een glas!” Deze bleef hangen en deze week ervaar ik het aan den lijve.

Wat ik vreesde is waar geworden; ik zal niet mee mogen gaan naar Spanje met de BvdG challenge. De organisatie kan gezien de algemene ontwikkelingen, ideeën en meningen het niet verantwoorden mij (en nog wat deelnemers) ongevaccineerd mee te nemen. Uiteraard ben ik het niet eens met de onderbouwing van deze beslissing maar in het grotere geheel begrijp ik dit van hun kant. Al had ik zo anders gehoopt/ gebeden en wil ik de volle verantwoording nemen voor mijn eigen lijf en de beslissingen die ik daarvoor neem. Het betekent wel dat ik nu ervaar dat we in een land en wereld leven, waar je niet zelf mag beslissen wat je wel en niet wil. Ook dat het grote consequenties heeft als je niet de meerderheid volgt. Want er gaat nog veel meer komen verwacht ik.  We maken ons op het moment erg druk over een bepaalde wet in Hongarije (overigens geheel terecht); maken we ons over dit onderwerp ook druk? Is er ruimte voor anders denkenden?

Concreet betekent het wel dat ik nu afscheid moet nemen van de groep en de kers op de taart zal missen. Alhoewel? De foundation gaf aan: “zo jammer dat nu niet iedereen mee mag; we gingen voor de doelen: beter leren omgaan met diabetes en jullie een gave belevenis meegeven. Nu kan dat niet.” En toch, toch denk ik daar ook zo anders over. Ik heb tenminste een glas!  Voor mijzelf gesproken zijn beide doelen ruimschoots behaald.  Ja, dat is een groot compliment voor de foundation en ik blijf ze mijn leven lang dankbaar. Er is zoveel geleerd de afgelopen 2 jaar. Ik wandelde daarvoor al heel veel, ik genoot ervan. Nu geniet ik nog meer want het kan nu vrijwel altijd zonder grote bloedsuiker wisselingen. Ik heb mijn diabetes leven met of zonder wandelschoenen aan, veel beter in de hand. Ik kan meer aan, stel grotere doelen en heb meer zelfvertrouwen ondanks deze wispelturige ziekte. Wat heb ik veel geleerd over bewegen, gezonde voeding, ontspanning en gezond blijven, weerstand opbouwen. Wat voel ik me fit en energiek. En denken jullie nu echt dat ik stop met wandelen? Nee zeg! Ik heb tenminste een glas en die zit ook nog vol ook. Verder heb ik veel leuke mensen ontmoet, prachtige uitstapjes gemaakt, nieuwe plekjes in Nederland ontdekt en daarnaast ook nog van heerlijke culinaire (streekgebonden) gerechten genoten. 😉Soulmates gevonden op meerdere vlakken.

Ook de reacties van al mijn sponsoren waren hartverwarmend. Als jullie willen krijg ik het sponsorgeld terug en kan ik het jullie weer teruggeven. Laat dat aan me weten. Uiteraard hoop ik dat jullie dat niet aan me vragen want het goede doel, blijft het goede doel! En ik wil me blijven inzetten om kinderen maar ook volwassenen dezelfde ervaring en kennis te geven als dat ik heb gekregen. Mijn sponsorpagina bij de foundation blijft voorlopig nog open staan. Want ik had ook nog twee acties te gaan, die wil ik nog gaan doen. Nu heb ik alle tijd immers. Maar ook in de hoop dat ik mogelijk, eens, ooit (over 2-3 jaar) wel mee mag met een andere groep. Want lopen blijf ik toch, als de gezondheid en het leven me gegeven is. En als je nu denkt; ik ben (nog meer) overtuigd van het goede werk wat de foundation doet. Doneren? Ja graag! Met elke euro ben ik blij, zijn de kinderen blij.

https://www.bvdgf.org/fundraisers/MarjanJonge/wehike2changediabetes

Help de foundation helpen! Het ging en gaat immers niet om het doel van de wandeling maar de weg ernaartoe! Voorlopig stoppen de blogs over het trainen. Nog 1 afscheids-training te gaan, die zal ik nog verslaan. Want ook dat hoort erbij. In de hoop dat ik deze challenge ooit nog aan zal mogen gaan en beëindigen met iets bijzonders. In de wetenschap dat: “mijn glas overloopt, er is meer dan genoeg, iedereen kan dat zien. Hij geeft mij geluk en liefde, altijd en overal. Ik mag bij Hem zijn voor altijd!” (Psalm 23)

Ik heb altijd nog mijn glas dat ik steeds opnieuw kan vullen. Zo zit die immers altijd halfvol, toch?! Of, hoe, met wat of wie en wanneer je vult, heb je zelf in de hand. Toch?!