Jaag de kat weg

Gister was een speciale dag. De eerste training met de Camino groep 2020. Ik keek er naar uit en zag er tegenop, weet ook niet helemaal waarom. Nou ja, vroeg uit bed en de lange reis naar de Posbank, Rheden. Kan ik de wandeling wel vol houden? Wat voor mensen doen er mee? Voel ik me fijn in de groep? Gaan we nou de hele dag over diabetes praten? Nee toch?!

De reis ging voorspoedig. Ik check precies om 9.30 in bij het gebouw van Natuurmonumenten. De meesten zijn ook vroeg behalve 1 maar die moest een clubje skiërs binnen halen. Een bus met 40 jongeren met diabetes kwam terug van een week wintersport in Oostenrijk. Bij Papendal moest de directeur (Bas) deze groep natuurlijk even verwelkomen.

We starten met een update; hoe en wat we gaan wandelen in Spanje. Soms word ik ook daar wel zenuwachtig van want dat het geen eitje wordt en is, dat wordt steeds duidelijker. Ook doen we een voorstelrondje. De meeste van de deelnemers zijn aanwezig, het totaal staat nu op 26 mensen met diabetes die mee gaan doen. Verder hebben we onze organisator (Petra), een psycholoog (Sasja), wandelcoach (Wanda) en internist (dr. Bilo). O, ik vergeet onze leider van de band, Bas natuurlijk niet. De volgende wandeling hopen we ook kennis te maken met onze privé fotograaf Ronald. Dan is de club compleet. Grote groep zo, dat heb ik ook wel gemerkt. Wat een lawaai kunnen wij met elkaar produceren zeg!

En dan de wandeling. Eerlijk? Ik heb weinig tot niets gezien van de omgeving. En da’s eigenlijk heel erg gek voor mijn doen. Ik wandel om te rusten, te kijken, stil te zijn en te genieten van wat mijn zintuigen tegenkomen. Deze keer is dat allemaal niet van toepassing.

We hebben een strak tempo; 30 minuten lopen, stilstaan, bloedsuiker prikken, waar nodig eten en door maar weer. Voor mijn gevoel staan we amper stil. Toch zal dit echt een vertekend beeld zijn want ik ben ook gewoon druk met kennismaken, verhalen aanhoren, zelf vertellen en oriënteren op de groep, zeg maar. Er is nu al heel wat frustratie uitgewisseld over de zorg en de diabetes zelf. Keihard gelachen over domme dingen die we doen en hoe we soms zo stik eigenwijs kunnen zijn. Hoe verschillend we ook zijn en dus allemaal andere oplossingen hebben voor dezelfde problemen.

Ik loop voor mijn gevoel weer eens vast op een te hoge bloedsuiker en ik ben bang voor straks weer te lage waardes. Bas kijkt even met me mee. Hij heeft wel een idee maar dan moet ik de komende uren iets nieuws gaan proberen. Schoorvoetend stel ik mijn pomp opnieuw in en ik wacht af (niet rustig trouwens 😉).

Wanda onze wandel coach geeft ons nog extra bovenbeen oefeningen. Ik denk dat ik straks een paar fantastische BBB’s zal hebben!? Want ook de borst en buikspieren moeten mee. We gaan diep knieën buigend ongeveer 200 meter over het pad met daarbij het “jaag de kat weg”, geluid. Kisssssttt, kissssssssssssssstttt. Ik weet werkelijk niet wat de vele voorbijgangers van onze groep hebben gedacht. Petra heeft een filmpje gemaakt maar die krijgt een publicatie verbod.

We vervolgen onze weg met vele heuvels en dalen. Wisten jullie hoe het daar is bij de Posbank?

Ik dus niet maar nu dus wel. Het viel me zwaar. Snelle ademhaling, pijnlijke benen en een knalrooie kop. Het zweet gutst me van mijn rug en ik heb het stik heet.

We doen nog een kleine extra stop omdat iemand even achter blijft. Maar er wordt goede hulp geboden en we bereiken allen de eindstreep. Ook goed te weten dat het devies is: samen uit, samen thuis. Maar ook klinkt het heel erg vaak: opgeven is geen optie. Van de deelnemers van vorig jaar hoor ik dat het soms echt pittig was en een aantal echt hadden willen opgeven. Maar dat gaat zomaar niet. Je wordt opgelapt, geholpen, ondersteund, meegenomen met speciale technieken (het treintje van Bas, daarover een andere keer meer) en aangemoedigd. Ze zeggen dan: het is nog 1 uur lopen, blijkt het 2 uur te zijn. Tactiek! En toch…………………allen hebben het gehaald.

Zo komen we ook nu aan, 1,5 uur later dan gepland maar we zijn in opperbeste stemming en kijken terug op een gezellige dag. En jullie zijn natuurlijk benieuwd of mijn bloedsuikers stabiel zijn gebleven na de andere instelling. Ja, inderdaad, het ging goed. Nu kijken of we ook zo kunnen starten en dit vast kunnen houden als de kilometers toe gaan nemen.

Ik merk dat ik echt nog moet bekomen. Lichamelijk gaat het eigenlijk best goed maar in mijn hoofd gebeurt erg veel. Er is veel om te overdenken en ook nog veel te doen.

Ik ben steeds meer een denker geworden de afgelopen jaren, maak vergelijkingen en betrek veel dingen bij elkaar. Nu te veel om op te schrijven, misschien komt dat nog eens. Maar de woorden die ik hoorde in de kerk vanmorgen komen extra duidelijk binnen na zo’n dag.

“Wat moet het mooi zijn.

Wat zou het mooi zijn als we geen andere God nodig hadden

…………………….

Dat we Hem alleen kenden in Jezus, vol genade

………………

Wat zou het mooi zijn als je altijd de ander het beste gunde

……………………..

Wat zou het mooi zijn als je tevreden was met de dingen die jezelf hebt gekregen

……………..

Wat zou het mooi zijn als je altijd zuiver was in je spreken

Dat je altijd de goede dingen zei voor een ander

Wat zou het mooi zijn als je in je denken zuiver was en goed

Alleen maar goede gedachten had.”

Wat kan ik daar heel erg naar verlangen. Wat zou dat mooi zijn.

Het leven is net als de wandeling van gisteren voor veel mensen met pieken en enorme dalen.

Wat voel ik me bevoorrecht dit avontuur aan te mogen gaan en te beleven. Ik zie het als een groot cadeau. Want dat het me veel brengt dat weet ik nu al en ik ben vol verwachting van wat nog zal komen. Al zal niet elke heuvel gemakkelijk zijn, het dal soms uitzichtloos. Al doet het ook heel veel pijn en zijn er lastige problemen te overwinnen. Lachen zullen we ook! De sfeer zat er nu al goed in en we hebben nu al veel kunnen leren van elkaar. Dat smaakt naar meer.

Daaraan dacht ik bij het zingen vanochtend.

Stil mijn ziel wees stil
en wees niet bang
voor de onzekerheid van morgen

God omgeeft je steeds
Hij is er bij
in je beproevingen en zorgen

Ik kijk zo terug op een waardevolle dag. Die nog lang zal blijven nazingen.

Hopelijk nu ook een beetje bij jullie lezers.

Adios, escribir.