Je moet toch wat?

Zondagavond op het journaal is te horen hoe het wandelen steeds populairder wordt in deze Coronatijd. Meer mensen lopen het Pieterpad en gaan wadlopen. De nieuwslezeres rond het item af met: je moet toch wat?!

Wij liepen dit weekend rond en over de hoogste berg (heuvel, zo u wilt) van Nederland, de Vaalserberg.
En och wat is het daar mooi, wat is Limburg mooi! We wilden de kloostertocht op zondag doen maar door omstandigheden pakte het anders uit. Maar wat pakte het uit!

Onze wandelcoach melde na de duivelse berg in Berg en Dal dat we toch echt hoogte meters moesten gaan maken. Wáár doe je dát in ons kikkerland? Je googled op “hoogte meters in Ned.” en dan komt er wel iets voorbij.
Dus togen wij voor een weekend naar Limburg, wat we echt geen verzoeking vinden. Maar het ging dus om de hoogte meters. In de eerste kilometers moeten we even een klim maken naar de Vaalserberg. En nu we er toch zijn gaan we ook de uitkijktoren maar op. 320 meter boven NAP. Ozo, terwijl ik uit zit te hijgen, in mijn BvdG tenue (wat ik dan even vergeten ben), komt een meneer naar me toe lopen. “Goed werk doe je hoor!” Ik?! “Ja echt heel goed werk.”
Als ik het even later door heb, van dat T-shirt, besef ik me wat hij bedoelt. 😊
Inderdaad, goed werk. Al ben ik alleen een onderdeel van dat goede werk.

Dan via het 3 landenpunt lopen we België binnen. We treffen de wijze woorden van Bonhoeffer. Was er op de infoavond van deze Camino niet gezegd dat het een sportieve, culturele en spirituele tocht zou worden?
We merken trouwens op dat we inmiddels op de weg naar Santiago zijn!! We volgen echt de pelgrimsroute vanuit Nederland. Volgen de echte aanwijzingen met Jakobsschelp.
Kort stukkie maar, maar toch. We wanen ons in het buitenland. Oh ja, dat zijn we ook! Zulke mooie vergezichten, een spoorrails uit de eerste wereldoorlog en mooie karrenspoorpaadjes. Ja inderdaad wel weer wat klimmen en dalen maar het hijgen lijkt steeds minder nodig. En de slogan: “slenteren en blijf kunnen praten”, wat we van Bas hebben geleerd, klinkt gestaag bij het heuvel op lopen. Het werkt!

In het dorpje Moresnet (Alanis Morissette zeggen wij, dan onthoud je het een beetje allemaal), stuiten we op een 100 jarig kruisweg park. GEWELDIG mooi! We treffen de olijfberg, kruiswegstaties met veel bloemen, planten en bomen en een Maria kapel.
Na dit dorp gaan we weer klimmen, het geeft uitzicht op zelfs de Ardennen. Verder klimmen maar weer via een karrenspoor. Op de top, kort wat regen (sinds donderdagavond noemen we dit een Maartjebuitje; net kort genoeg om géén acties te hoeven ondernemen wat de regen betreft), niks aan de hand.

We worden nog een paar keer beloond met prachtige vergezichten en komen zeer voldaan aan bij de auto.
Nou noem dat dan maar: je móet toch wat. Geen hypo’s meer onderweg, zelfs niet met het klimwerk! De conditie neemt steeds meer toe. En het hoofd wordt steeds opgeruimder, in de ruimste zin van het woord. Zoveel moois extra ontdekt in Nederland, op culinair, cultureel en spiritueel vlak.
Ach ja, je moet toch wat!

Dank lieve sponsoren dat jullie het voor mij en anderen steeds meer mogelijk maken. Ik ga nog ff door met “toch wat” doen! ☺

En zo de volgende dag.
We googelen heel wat af de laatste tijd om mooie wandelingen te vinden. Steeds hetzelfde; nee niet zo leuk en we zijn in de luxe positie het te kunnen doen.
Dus vond ik de 4-kloosterwandeling bij Wittem.
Dus daar gingen we dan.
Vooraf even een passend gedicht.

Caminante (Wandelaar)
Wandelaar, je voetstappen zijn de weg
en niet meer dan dat.
Wandelaar, er is geen weg,
de weg ontstaat al gaande.
Al gaande ontstaat de weg
en als je achterom kijkt
zie je het pad, dat je nooit meer kunt gaan.
Wandelaar, er is geen weg,
enkel kielzog in zee.

Antonio Mochado (bewerking van 13e eeuws gedicht op kloostermuur Toledo)

Zo stappen we op het eerste klooster af. Het klooster (1) Mariëndaal in Partij van de redemptoristinnnen. Het devies van de congregatie luidt : Copiosa apud Eum redemptio (Bij Hem is overvloedige verlossing, psalm 130). Wat maken we dat weer mee dit weekend! Als we het dorp uitlopen gaan we een karrenspoor op, Limburg staat erom bekend. In de verte zien we al het volgende klooster (2), het Arnold Jansen klooster van de Missiezusters van de Heilige Geest. Zij volgen het motto van Arnold Janssen: “Dat de Heilige Drie-ene God leve in onze harten en in de harten van alle mensen.”

Via mooie veldwegen en vele wegkruisen, gaan we naar het buurtschap Mamelis. Kan zo in een film van de middeleeuwen met king Arthur. We komen bij de toegangsweg van het klooster (3) Abdij Sint-Bendictusberg. Inderdaad een berg te beklimmen. Aangekomen in de abdij gaan we even naar binnen. Er heerst serene stilte en we treffen nog een broeder op weg naar de viering van 12.15. Meedoen is de hele dag toegestaan, bij de verschillende vieringen en vespers. Met hun aandacht voor liturgie en het gregoriaans neemt de abdij een bijzondere plek in Nederland in – nergens anders is de Latijnse liturgie zo volledig in gebruik. Bijzonder!

Wij gaan verder via een mooi paadje door het bos. In Nijswiller nuttigen we onze lunch op het dorpsplein met zicht op jeu de boulende mannen. Ook komt iemand ons nog een gidsje van de omgeving brengen. “Of wij wel weten hoe mooi het daar is?” Wat denk je zelf? In Wahlwiller gaan we het Romaanse kerkje bekijken. Het schijnt volgens de beschrijving erg de moeite waard te zijn. We worden aangesproken door een ambtenaar van de gemeente. Hij heeft een foto nodig voor een magazine over burgerparticipatie in Gulpen-Wittem. Of hij ons even mag fotograferen bij de trots van het dorp? Tuurlijk. Foto wel even mailen dan he? En zo kan het gebeuren dat twee dames uit Emmen op een brochure in Limburg prijken. We bewonderen de geschilderde kruisweg van Aad de Haas, in de kerk. Er is veel over te zeggen maar opzoeken kan ook voor de geïnteresseerde.Na 12 km wandelen komen we weer terug in Wittem bij het klooster aldaar (4). Het klooster wat activiteiten organiseert onder de noemer: “Pleisterplaats voor de ziel”.  

Bij de kloosterboekwinkel kopen we het boek Oer. Gisteren aangeraden door een predikant en het kan geen toeval zijn dat we dat boek hier treffen. Een boek over evolutie en schepping. We gaan er studie van maken. Dat we wandelen vanuit de wetenschap dat Hij de wereld schiep. Dat we ervaren tijdens het wandelen telkens weer, dat die schepping een pleisterplaats is voor onze ziel. Dat we steeds weer moeten erkennen dat het Roomse leven zo rijk is aan symboliek die dat ervaren en het weten zo verbindt met het normale leven. Ja, dat wist ik al. Ik kreeg het opnieuw bevestigd.

De boodschap van gisteren werd weer zichtbaar en tastbaar gemaakt in deze dag. Laat Hij (symbolisch de zondag) het uitgangspunt zijn van iedere dag!

Hoezo: je moet toch wat?!