Kerststukjes

Van het hoogste punt van de Hondsrug naar drassig veenmoeras. Gisteren hebben we het huis klaar gemaakt voor de kerstdagen. Ook nog even naar dat bekende warenhuis die helemaal uitpakt deze dagen. Wat een idiote drukte. Er gaan zelfs bussen naar toe met ouden van dagen! Het lijkt alsof er geen recessie is. Karren vol kerstballen in de nieuwste kleuren. Zingende kerstmannen en rendieren met arrenslee vol muziekjes. Je kunt hele dorpen kopen, compleet met sneeuw en vuurwerk dat iedere minuut de lucht in gaat. Wij houden het bij een verlichte kerstster en een versiering om de kerstboombloempot wat weg te moffelen. Vandaag laten we ons even uit om een frisse neus te halen door 18 km te lopen.

We starten bij station Emmen, daar waren we een paar maand geleden gebleven met onze route over de Hondsrug. Niet dat we niet wandelen hoor, dat gaat echt wel door maar er is ook zoveel anders wat we tussendoor doen.

Na de oversteek van het spoor staan we even later al bij het langste hunebed van Drenthe. 18,5 meter lang D45, wat zijn we daar al vaak langs gelopen. Nog een kilometer verder komen we aan bij Haantjesduin, de hoogste natuurlijke heuvel van Drenthe. We merken nauwelijks dat we klimmen maar de omgeving is er prachtig.

We verzuchten dat we overal om ons een de mooiste kerststukjes zien. En ze zijn nog gratis ook. Door het rijp wat vandaag aanwezig is lijkt het nog mooier.

Braamblad en hulst met zilveren rand. Prachtig! Bij het zandgat van Jansen aangekomen drinken we warme koffie op een bankje in de zon. Het is daar altijd prachtig, vooral ook omdat er altijd vogels zijn die ons vermaken.

Een roodborstje zegt even gedag. We steken de rondweg over. Trouwens een altijd lastige oversteek. Misschien toch eens een fiets en voetgangerstunneltje maken? We komen aan bij de schans, aangelegd rond 1800. Dit als verdedigingswerk om troepen die vanuit noordelijke richting (Roswinkel) aankwamen te kunnen onderscheppen. Ik had nog niet bedacht dat de naam van de wijk Emmerschans daar vandaan kwam. Het is toch wat….. Bij de schans staat een bord, met eeuwenoude kaart waar we de Hondsrug met de uitlopers ervan mooi kunnen zien. Die “uitlopers” gaan we ook nog lopen, verassing wanneer dat zal zijn.

Het is pittig koud maar ook lekker fris juist. We hebben ons er op gekleed en als we een paar kilometer onderweg zijn kunnen er wat kleren uit en ook de handschoenen gaan in de tas. Lopen maakt je warm.

Onderweg passeren we duizenden kerststukjes. De Maker heeft zijn best gedaan en we genieten bij iedere stap.

We stappen het veenland in bij het Oosterbos. Het boekje vertelt ons de verhalen over armoede rond 1800, in deze streken. Hoe Emmen de armste gemeente van Nederland was. Hoe de metaal en textielindustrie het leven wat gemakkelijker maakten. Maar nog altijd zijn we een uithoek in ons land!? Het landschap trekt zich niets aan van de vele vooroordelen over deze uithoek. Wij genieten van 1 van de weinige overgebleven veenmoerassen in ons land. Het blijft altijd een wonderlijk mooi maar toch ook enigszins spookachtig stukje natuur. Geen wonder dat er zoveel spannend verhalen over het veenlandschap bestaan. Ik zie de witte wieven zelfs overdag!

We lopen verder door de witte wereld, lopen zelfs nog even in een sneeuwbui. Het maakt de wereld bijzonder.

We steken het Koning Willem-Alexanderkanaal over en lopen nog langs een stapel met stenen 😉

Nee, geen Hunebed deze keer. Wat het wel is weten de archeologen nog niet zo goed. In de volksmond noemt men het: Hunebed van Nieuw-Dordrecht. Toch zijn er nooit aanwijzingen gevonden dat het een graf is. We houden het nu op “meegevoerde stenen vanuit de ijstijd”. Wij hadden ze nog nooit ontdekt en zo zijn er zelfs tijdens het wandelen, zo dichtbij huis, telkens weer nieuwe “kerststukjes” te ontdekken. Want vandaag zijn ook de eeuwenoude stenen bedekt met een laagje (kerst)sneeuw. Op naar de volgende ontdekking.