Kling klokje kling

2 reeën met wit kontje, een kittig winterkoninkje, een wriemelende mierenhoop, een Beethoven zingende geelgors, paars/ witte pinksterbloemen, salomonszegels met klingelende klokjes, lief oranjetipje, geurende lelietjes van dalen, pluizige paardenbloemen, een prachtige zingende lijster en wolken van fluitenkruid. Nu zit ik ongeveer op de helft van al het moois. Op een zondagmiddag in mei. Och wat kan het leven mooi zijn van eenvoud. De zon schijnt en na ongeveer 2,5 week in een soort van quarantaine, proberen we de draad van het trainen weer wat op te pakken.

Vooraf heb ik weer een meeting met de Camino- groep online. We constateren dat dat toch maar niks is.  We proberen er maar het beste van te maken en concentreren ons telkens opnieuw maar op de stip aan de horizon, zoals onze psycholoog het zegt. Zal het oktober 2020 of toch 2021 worden? Bas geeft aan dat hij het ook leuker vindt naast ons te lopen en dan tips en tricks uit te wisselen maar het zit er gewoon even niet in. In Spanje gaat voorzichtig het openbare leven weer van start, horen we maar er zijn nog veel hordes te nemen voordat wij met ons cluppie überhaupt die kant op mogen. We krijgen nu een onlinetraining aangeboden van onze wandelcoach met behulp van filmpjes. We gaan zien of we zo de romphouding, pasfrequentie, armbewegingen en voetplaatsing zo optimaal te kunnen krijgen. Of zoals Bas het zegt: “met zo min mogelijk energie zo ver mogelijk kunnen komen”. Ik houd jullie op de hoogte hoe het gaat. Hahaha, ik kan me er nu nog weinig bij voorstellen maar elke week een andere training. Verder bespreken we nog wat wandelblessures zoals blauwe tenen, hamstrings die niet mee willen doen, wandelschoenen die niet of wel voldoen en nog veel meer. Ik doe deze keer niet mee, ik heb immers niets te klagen. Onze psycholoog vertelt nog hoe we nu allen in deze samenleving voor het eerst de vaardigheid moeten leren: omgaan met onzekerheid in het leven. Tips zijn: probeer niet verder dan 1 dag vooruit te kijken. Leef in het nu. Focus op een stip aan de horizon in kleine stappen. En vooral niet: “wat als” denken. Tjonge wat heb ik dat al vaak tegen mijn studenten gezegd in de afgelopen weken. “Wat als ik onvoldoende stage uren maak? Wat als ik nu mijn theorie zonder lessen niet kan halen?”

Kan er niets aan doen, zal het door mijn achtergrond komen? Leven in onzekerheid? Al nagedacht over wat D.V. betekent? Ik denk aan 20 jaren terug toen ik de diagnose kreeg. Wat als ik vandaag een hypo krijg? Wat als ik complicaties krijg? Wat als ………………………? Ik denk aan mijn collega die net voor de vakantie de week met ons startte met Filippenzen 1:21. In de wetenschap dat ik niet alleen klokjes hoor luiden maar er ook op vertrouw dat ik zeker weet waar de klepels hangen.

Bas sloot vandaag de sessie af met de woorden: “uiteraard werken we toe naar ons doel Santiago de Compostella maar de weg ernaartoe is een substantieel onderdeel.” Ik geloof dat ik die woorden niet alleen met betrekking tot de reis naar Spanje in wil vullen. Vandaag hebben we in ieder geval heerlijk genoten van de weg ernaartoe!