Lekker buiten
De laatste etappe van het Wadden Wandelen op Terschelling is aangebroken. We kunnen vandaag het rondje vanuit ons huis in Oosterend doen. We hoeven maar 8 km en dat is expres zo gedaan want het weer is zeer twijfelachtig. Om even voor 11 is het zo goed als droog. We zetten koers naar het Heartbreak hotel. Zijn we al eens geweest maar we hebben het monument van Sil de strandjutter gemist. Vandaag dan? Na 2 km lopen gaat het voluit regenen. We passeren een groep te paard. Ze kijken net zo blij als wij. Regen? Lekker toch?
Net voor de strandopgang komen een vader, moeder en 2 kindertjes ons tegemoet. De twee kleinsten mogen af en toe op de ezel die ook mee mag. (Of die nou zo blij is met deze toeristische attractie?!) Maar het hele gezin kijkt blij en als wij vragen of het goed gaat zegt moeder tegen de jongste: “ja, lekker toch? Lekker buiten!” Het jongetje glimlacht blij. Ik denk: jong geleerd is oud gedaan. Wedden dat deze jongeman over 30 jaar ook in de regen fietst of loopt? Ik houd er van! 😊
We vinden de plaquettes van Sil ook nu niet. Hoe kan dat nou? Onder de balken van de strandtent vinden we wel mijn karnemelk los in de tas. En de tas was al nat toen we vertrokken want de waterzak had gelekt. Soms zit het mee, soms zit het tegen. De tas ruikt nu naar baby-spuug, jakkes. Het zal wel weer over gaan. Eerst maar even koffie en wat eten.
Verder maar weer over het brede strand met de wind in de rug. Dat loopt fijn. Totdat de hemel leeg-stort boven ons hoofd. Binnen 5 minuten: kletsnat. Dan moeten we terug door de duinen maar zelfs met gps gaat het vinden van de juiste route niet helemaal goed. We lopen kilometers extra. Ondertussen getrakteerd op forse rukwinden met 2 stortbuien. Zo erg zelfs dat Hetty’s paraplu er onder bezwijkt. We zijn drijfnat als we weer op de route terugkeren.
We sjokken moedig voorwaarts en eten staande onze lunch. Onze sokken en schoenen zijn zo nat dat we even pauzeren voor het uitwringen van de sokken. Zo nat worden we zelden tijdens onze wandelingen. Toe maar, we doen het er mee.
Via de rand van de Boschplaat bereiken we het wad weer aan de andere kant van het eiland. Daar staat nog een bezienswaardigheid. Naast de 3 eendenkooien maar dat is verboden gebied.
De Wierschuur; daar werd het zeegras gedroogd wat vroeger gebruikt werd als dakbedekking en dijkaanleg. We lopen verder langs de dijk pal tegen de wind in. Dat is hard werken hoor.
De zon is er inmiddels weer bijgekomen dus het laatste stuk naar huis zorgt er voor dat we weer iets opdrogen. Maar thuisgekomen blijkt dat we letterlijk tot het ondergoed nat zijn geworden. Alles dan maar uit en een flinke slok Plukkers Borrel bij de koffie. Zo zijn we snel weer warm NATUURLIJK. Lekker hè, buiten.
