Niemand is een echt binnenmens

Gisteren hebben we even een rondje “bekende toeristische trekpleistersteden” in Noord-Holland gedaan. Het weer leek niet goed te worden maar niets bleek minder waar. Over de hele dag genomen best veel zon. Dus waren Marken, Monnickendam, Volendam en Hoorn nog mooier dan gewoon.
Toeristendrukte viel ook mee, het is overal erg rustig en je merkt echt dat het einde van het seizoen is bereikt. Toch leuk een paar musea met onze museumjaarkaart zomaar te kunnen betreden. We zien veel geschiedenis en folklore.
We blijven wel met de vraag zitten: waarom sommige streken klederdracht hebben en andere dan weer helemaal niet? Wie helpt ons aan het antwoord?

Vandaag moet er dan toch weer gewandeld worden. Want in onze planning ligt het bereiken van de afsluitdijk en we laten ons daar niet zo maar van afbrengen. Dus gisteravond de tassen startklaar en direct na het ontbijt vertrekken we naar Hippolytushoef. Daar weer de bus, even later de buurtbus en uiteindelijk gaan we na een kop koffie op stap vanuit Anna Paulowna.
Het is een wandeling van eerst 5 kilometer door de polder. Witte velden met, ik weet niet welk gewas; mooi om te zien. We lopen langs verschillende boerderijen waar de bewoners in de bermen voor het huis, veldbloemen hebben gezaaid. Dit voor de insecten uiteraard maar het is ook een prachtig gezicht. Zouden we allemaal in onze tuin moeten doen. Kleur, ik houd er van.
De lucht is overwegend grijs en met regelmaat komt er een stuifbui voorbij. Zo noemen wij dat dan hè. Net niks voor een regencape, het is motregen in een soort van windvlaag. Voor je het weet is het weer voorbij.
Ach, het is best te doen. Aangekomen op de dijk die ons helemaal rond het Amstelmeer zal brengen, zetten we maar even de sokken er in. Er hangt namelijk wel wat in de lucht dat wat meer beloofd dan een enkele stuifbui. Maar na 3 kilometer is mijn bloedsuiker zo laag dat er eerst gegeten moet worden. Dat ploegen over de dijk, door het natte gras vraagt meer dan ik denk.
We zijgen neer op een bankje met wat bescherming tegen wind en regen, denken we……
Maar als we net onze broodjes op hebben komt er toch echt wel een flinke bui voorbij waaien.
Het ergste wachten we af en dan gaan we toch maar verder over de dijk. Met aan de ene kant water, veel watervogels en mooie Nederlandse wolkenluchten. Soms heel even de zon en halverwege de regenboog. Hoe kan het ook anders met al dat water en de spaarzame zonnestralen.
Bijna 8 km dijk, het is wat en ondertussen heb ik alle tijd mijn gedachten er over te laten gaan (terwijl zuslief, met wat kortere benen dan ik, ook best moeite heeft over de dijk te komen, door dat hoge pollen gras). Wat is dat toch dat wandelen, vragen we ons vaak af. Waarom raak je er aan verslaafd?
Het eerste is natuurlijk dat we veel zien en beleven, das gewoon leuk!
Dan al die verschillende landschappen, in alle vormen en kleuren ook onder invloed van de seizoenen. We leren ook veel van cultuur, geschiedenis en de natuur. Maar wat is het dan ten diepste dat je ondanks kou, regen wind, deze zomer juist extreme hitte, je dan toch weer op pad wil? Dat je ondanks zere voeten, pijnlijke spieren en heel veel bloedsuiker schommelingen toch denkt: ik wil morgen weer?
Ik denk opeens aan de slogan van een bekende keten voor buiten de deur (“outdoor”) spullen.
“Niemand is een echt binnenmens”.
En opeens denk ik: ja, waarom ben ik hier op deze wereldbol gezet? Hoe is dat gegaan?
Geschapen om samen te zijn met Hem? Toch? Dus waar en hoe ben je daar dan het dichtstbij waarvoor je bent gemaakt? Buiten toch?
Dus als we via de jachthaven van De Haukes kliedernat regenen, denk ik daar aan.
Ons haar druipt, de sokken zijn inmiddels nat en de broek voelt klam en koud.
10 minuten later glimlachen we naar de zon die naar ons lijkt te glimlachen door het dikke wolkendek. Het is gewoon mooi en goed!
Via een prachtig pad langs het water en weer een dijk lopen we Hippolytushoef weer binnen.
De kerktoren is kilometers van te voren al in het zicht.
Na een frietje en een warme douche kan ik met recht zeggen: niemand is gemaakt om binnenmens te zijn.
En zo lang het kan en het ons gegeven is zullen we proberen daarvan ten volle te genieten.