Opgeslokt in de onrustige aarde
We beginnen bij de Kibbelkoele. Wisten jullie dat deze ontstaan is door de aanleg van de N381? Al het afgegraven zand ligt nu onder de weg van Emmen naar Drachten. Het water ziet er ook zo vroeg in de ochtend al aanlokkelijk uit en de eerste badgasten hebben zich al neergevlijd. Wij gaan eerst even meer dan 20 km lopen en als er dan nog puf is doen we de badkleding aan.
Het is een mooi stuk door het bos en langs de akkers naar ’t Haantje. De zon schijnt prachtig door de wuivende halmen van het koren. Veel vogels ook te horen en te zien maar ze een naam geven lukt ons niet zo goed. Als je tegenlicht hebt zijn de kleuren soms moeilijk te zien.
We lopen een heel stuk langs, het ons, o zo bekende Oranjekanaal. Altijd mooi langs het water en de oude bomen. Ik blijf het jammer vinden dat er geen schepen meer kunnen varen. Als we even later rechtsaf weer richting Noord-Sleen gaan komen we langs een wonderlijk stukje natuur. Een krater. Ja heus, midden in het Drentse landschap.
“Het is ’s middags half vier, op 1 december 1965. Op de boorlocatie is de sfeer gespannen want het gaat niet goed met de boring. Zo’n twintig man, vooral Fransen van de boormaatschappij Forex, zijn zenuwachtig in de weer. Ze hebben de afgelopen dagen weinig geslapen, want er waren problemen met het boren. Nu dreigt de boel volledig uit de hand te lopen.
Uit de diepe ingewanden van de aarde zoekt het gas zich een weg naar boven. Door de poreuze aardlagen, die rond het boorgat bovendien zijn gekraakt, borrelt het gas zo’n 1850 meter omhoog. Bloeb, blurb. Alsof de aarde boertjes laat. Eerst zijn het kleine kratertjes die aan het oppervlak ontstaan, maar al snel worden die groter. Tot een grote eruptie de aarde met grof geweld opensplijt. Een fontein van dertig meter hoog, een krater van enkele tientallen meters doorsnee en een boorinstallatie van vier miljoen gulden (guldens uit 1965!) verdwijnt in de grond zonder een spoor achter te laten. De boortoren van dikstaal en bijna vijftig meter hoog, knakte even voorover en verdween in enkele
seconden gracieus in de gaskrater. Opgeslokt door de onrustige aarde. Er werd nooit meer iets van teruggezien.”
Als ik het verhaal lees op de bordjes moet ik er eigenlijk stiekem wel heel hard om lachen. Weer een staaltje van menselijk hoogmoed? Die letterlijk de grond in wordt geboord. Wat moet dat in een fractie van een paar minuten een absurd gezicht zijn geweest. Wat nu nog rest is een verlaten open veldje met bloeiende veldbloemen en gras. Soms ook orchideeën naar het schijnt.
Daar waar eens de krater ontstond, “het was alsof je vlakbij een startende straaljager stond”, genieten wij op een bankje van kwakende kikkers, waterjuffers en de oorverdovende stilte.
We gaan verder langs een aantal biologische boeren, die melden dat we welkom zijn om de boerderij te bekijken maar daar gunnen we ons geen tijd voor. Verderop een paar andere boeren en wij kunnen het verschil toch wel duidelijk zien. Ik zou zeggen ga zelf het verschil maar eens onderzoeken. Tot het zwembad van Noord-Sleen worden we getrakteerd op prachtige bloeiende bermen en slootwallen waar de vlinders zich volledig uitleven. Aan de overkant van de weg richting Schoonoord duiken we het bos in. Best prettig nu de zon zo volop schijnt. In de kleine open stukjes met heide en jeneverbessen geeft de thermometer op mijn rugzak 40 graden Celsius aan. We zijn na onze laatste wandeling toch weer wat alerter geworden op waar wij onze voeten zetten; zijn er adders op het pad aan het opwarmen? Een wandeling die moet eindigen op een spoedeisende hulp lijkt ons niet zo gezellig. (Vorige week een adder gespot!)
Het boekje meldt ons dat we in dit gevarieerde bos verschillende verhalen zullen tegen komen uit de tweede wereldoorlog. Eerst een gedenksteen voor een neergestorte bommenwerper, even later een monument, met onderdelen van nog een bommenwerper en vlak voordat we door de tunnel van de N381 gaan, overblijfselen van onderduikershol.
Net voor Noord-Sleen komen we langs Elsies steen maar deze keer zal ik maar niet meer over moord schrijven. Dat Drenthe een bewogen en rauw verleden heeft dat weten we inmiddels. We gaan verder door een gebied waar resten van een boerderij van 3000 uit de Brons of IJzertijd zijn gevonden. Wij kunnen daar geen chocola van maken, er staat niet eens een info bord?! Maar een paar kilometer verderop wacht ons wel een verrassing. Twee voor ons, zo denken we ten minste, onbekende hunebedden. D 50 en 51. D51 is zwaar beschadigd met bijna geen dekstenen meer. D 50 is bijzonder gaaf en heel groot.
Het infobord over deze tweeling-hunebedden vertelt dat we nog lang niet alles weten over de betekenis van deze eeuwenoude stenen. Zullen ze iets te maken hebben met de stand van de zon? Of de stand van de maan? Hadden de mensen uit de Trechterbekercultuur al inzicht in het sterrenstelsel? Hebben wij dat eigenlijk? Ergens blijven deze stapels met stenen imponeren en hebben ze iets mystieks over zich.(Zoek het woord maar eens op: Mystiek is het hartstochtelijk streven naar een persoonlijke vereniging van de ziel met God. De term mystiek verwijst ook naar de achterliggende leer over kennis en persoonlijke ervaringen van toestanden van bewustzijn voorbij de normale menselijke perceptie.) Ik ben er toch altijd een beetje van onder de indruk.
Het laatste stukje van deze tocht gaat door het dorp en wij moeten nog wat verder door naar onze auto. Op naar het koele water! We lopen nog weer een stukje door de landerijen en duiken onder de autoweg door. Even later laten we ons verzuchtend in het koele water zakken. En…………. na bijna 23 km is het heerlijk genieten van een van Gogh diner bij “de wielen(s)” 😉 in het dorp vlakbij.
