Russen
Wat zijn russen? Eh in dit verhaal krijgen we antwoord op deze vraag en ook nog; wie is de mol? Zo begint namelijk de wandeling: rondje Gieterveen.
Waarom juist dit bedrijf hier in Gieterveen ligt is ons nu meer dan duidelijk. Maar goed, een rondje in dit gebied? Waarom, vraag je je af. Nou gewoon omdat je ogen en oren tekort komt in dit stukje natuur, blijkt na vanmiddag. We lopen grotendeels langs de rommelige oever van de Hunze. Ook weer een “nieuw aangelegd” stukje natuur omdat de Hunze weer vrij mag dwalen door het landschap. En dat merk je. De oevers zijn afwisselend, rommelig en hier en daar zie je dat de rivier terrein aan het winnen is. We verzuchten dat zoals het hier vroeger moet zijn geweest de wereld toch wel veel mooier was. Het oude Drentse landschap.
Als we net op weg zijn zien we in het wolkendek een bijzonder fenomeen. De zon scheidt de donkere wolken en we lopen het grootste gedeelte van de wandeling met heldere lucht. Het waait wel erg hard; dat wordt vanavond weer een knalrood hoofd. Afgelopen week hoorden we trouwens een bijzonder verhaal dat vanmiddag aan ons bewezen wordt. Verschillende trekvogels komen op dit moment, halverwege hun trek (ongeveer vanuit Frankrijk) terug naar hun stek in Nederland. Dit omdat ze merken dat de kou maar niet lijkt te komen. Hoe dat werkt? Hoe ze het weten? Dat vertelde het verhaal nou weer net niet. Vanmiddag dacht ik ineens kieviten te horen. Ik schudde een beetje verbaasd mijn hoofd want het is immers nog lang geen lente. Maar wel ja.
Tientallen bij elkaar in dit gebied. Luid roepend als er een roofvogel in zicht komt.
En hoeveel molshopen we vandaag hebben gezien?! Ik denk dat de cursus mollenvangen een doorslaand succes moet zijn. Ik vind het trouwens moeilijk kiezen welke plaatjes ik met jullie zal delen. Ik heb wel 60 foto’s geschoten in een paar uur tijd. Komt ook van het prachtige licht in dit jaargetij. “The golden hour” vraagt om stil staan en kijken. Alleen maar kijken.
En toen we ter voorbereiding van deze wandeling het boekje doorlazen stuiten we op mokkabruine russen. Deze russen staan overal waar de meanderende rivier zich een weg baant door het landschap. Nu hoor ik tegenwoordig veel over Russen maar ik wist niet dat ze er ook zo uit konden zien. Zie foto hierboven. Want na wat studie weet ik waar ik naar moest zoeken. Vroeger vlocht ik er vlechtjes van. Ook spreekt de schrijver in het boekje over beversporen.
Het zal mij niet verbazen dat we ook dat hebben gezien. Verder maar weer over de dijkachtige oevers. Het is drassig en zwaar lopen maar voor onze pas ingezette wandeltraining niet verkeerd. Gaan we ook dit jaar weer 1000 km halen?
En zelfs nu lijkt het leven altijd te willen bloeien. Ondanks oorlog, winter en de wissel van de jaren.
Zien jullie het zilver ook in de halmen van het riet?
We turen heel wat af in de lucht, op de weilanden en het water. Het is er druk met alle aan en op vliegende vogels. En het geluid van de klappende vleugels en het gakken van de ganzen laat je stil worden.
We leggen nog een mooi zwanenpaar (waarschijnlijk moeder met kind) vast in het ondergaande zonlicht. Wel jammer hoor als je de rest van je leven met zo ’n nummer om je nek moet zitten. Nu zullen de volgelaars onder ons het prachtig vinden maar wij niet. Het ontsiert de natuur, toch? Je kunt op deze manier wel precies achterhalen waar deze zwaan is geweest en waar ze nog heen zal gaan. Ja waar, er is daardoor veel duidelijk geworden hoe wonderlijk o.a. de vogeltrek is. Maar ik weet zo eigenlijk ook wel hoe groot het wonder van de natuur is.
Ik leg nog een aantal keren het woeste stromen van de rivier vast. Ik verbaas me over de breedte en de diepte van het water. Ik toch altijd denken dat het een klein stroompje was.
De laatste foto’s spreken voor zich. Het verstilde landschap. De geraamtes van de, ogenschijnlijk dode bomen aan de horizon. Nee, “mw. achterste benen” wij zijn nog lang niet klaar met dit land. Want dit kleine stukje Nederland, zo vlak bij huis, kenden wij nog niet. We komen zeker terug, aan het begin van de lente. Vast de moeite waard. Zegt het niet voort aan de mollen en russen. In de stilte is het namelijk wel te wezen!
Wat weer een mooi verhaal, veel gezien en veel bewonderd!!! Schitterend.
Ben wel benieuwd hoeveel km jullie hebben gelopen, zoveel stilgestaan en zoveel foto”s gemaakt,
waarvan wij mee mogen genieten, prachtig!!!