Singelier Folk
Als ik me wat inlees, de avond voor de wandeling lees ik van alles over wonderlijke Friezen. Ach op diezelfde dag merkte ik ook wonderlijke Drenten op. Mijn schoenen waren lek en dus was het tijd voor nieuwe. Niet gek want in de tweeëneenhalve jaar dat ze oud waren, waren er nog nooit zoveel kilometers gelopen. Op het moment dat ik deze nieuwe “oude” schoenen koop, is een mw. ook heel druk bezig met het zoeken van een mooie wandelschoen. Ik ga niet voor mooi, ik ga voor goed en comfortabel en ben dus snel klaar; graag deze, net als de vorige keer. En ik trek mijn verlopen schoenen uit een tas ter illustratie. Mijn verkoopster grijnst.
De andere verkoopster is druk met mw. en vraagt haar hoeveel km. per dag ze gaat lopen. Ze gaat het Pieterpad lopen, 30 tot 40 km. per dag. Hetty en ik kijken elkaar betekenisvol aan. Hetty zegt tegen mw. dat dat nogal een afstand is. Knap zeg!
“Ik loop nu wel elke dag een uur met mijn hondje hoor”, zegt mw.
Yeah right, staan die nieuwe schoenen na 1 x wandelen weer in de kast? Ik vrees met grote vreze.
25 km met de auto is echt iets anders dan met de benenwagen. Jammer dat we niet zullen weten hoe het afloopt. We merken echt dat het wandelvirus nu rondwaart in Nederland maar hoe lang deze zal overleven zonder vaccin? Ik denk niet erg lang.
Gelukkig gaat de reis, naar het start punt deze keer erg goed. We vertrekken wat eerder, houden rekening met wat tegenslag en zijn dan dus ruim op tijd voor de bus. Vanuit Damwoude naar Giekerk. En Margriet, we breken nog steeds onze tong over de Friese namen dus doe ik het deze keer maar even in normaal Nederlands. Vanuit Giekerk lopen we de grijze wereld in, veelal via zand en grindpaden. Dat loopt fijn. In het voorjaar moet het hier wel prachtig zijn met alle broedende vogels en het ontluikende groen. Nu brengt de grijze nevel een wat spookachtig beeld en is toch ook de weidsheid van het landschap goed voelbaar. En de stilte! Heerlijk de stilte, we zijn dankbaar voor de mensen die er nu niet zijn. In de auto heb ik Hetty voorgelezen over wat we tegen zouden komen op onze tocht. Over singelier folk, wonend in een landschap met bijzondere flora en fauna over de vele halepaden. Ja, je leert telkens weer wat bij tijdens het lopen van een provinciaal pad.
Van Giekerk naar Oudkerk. Door de bosjes va Grikelân en Turkeye. (Gekocht met Griekse en Turkse obligaties toentertijd) In Oudkerk vinden we een echt authentieke Friese dorpskern met oude huizen. De brugwachter staat, als altijd, te wachten met zijn klompje in de hand. De brug (rijksmonument) hoort bij de laatste etappe van de tocht der tochten. Ik hoop maar voor het comité dat het dit jaar helemaal niet gaat vriezen………………. It giet net oan. We passeren een paar bijzondere landhuizen met aangelegde tuinen van tuinarchitect Lucas Roodbaard. Het is ons wat te strak allemaal, wij zijn meer van de elzensingels en houtwallen. Of zoals de Friezen schijnen te zeggen: smȗk. = gezellig. In de weilanden naar Damwoude treffen we vele ganzen, spreeuwen, een ooievaar, 2 reeën en een paar Egyptische ganzen. Dat zijn Nijlganzen maar zo proberen we namen aan te leren via ezelsbruggetjes. Bij het Houtwiel gaat het dwars door de natte polder en hebben mijn nieuwe schoenen het zwaar te verduren. Test gelukt, sokken en nog veel belangrijker, de voeten blijven droog! We maken een praatje met een paar snoekvissers en ik spot er nog een ijsvogel in de vlucht. Helaas te snel voor de foto. Dan komen de laatste 8 km. En eerlijk die vallen ons zwaar. Het wordt snel donker en het grootste deel gaat over verkavelingswegen. We zijn moe geworden van het geploeg door de modder en we willen koste wat het kost niet in het donker lopen. Dus marcheren we letterlijk de laatste km. door en door. Op het allerlaatst nog een modderig Halepad. Halepaden zijn oude verbindingspaden naar kerk, school of winkel. Nu weer in ere hersteld. We ploegen door de modder; soms is wandelen ook afzien. We komen net voor het donker bij de auto aan. 27 km op de teller. Als we wegrijden richting huis floepen net de lantarens aan. In de donkere dagen voor kerst is het weer heel anders lopen dan in de rest van het jaar. Sommige mensen lopen liever niet in dit seizoen. Toch heeft ieder jaargetij zijn charme, daar zijn wij tenminste van overtuigd. Maar wij zijn dan misschien ook wel singelier folk.
Mooi Marjan, 27 km op een dag, pfff dat is ver………..