Steenrijk
Je loopt lekker vroeg weg bij het hotel en na 2,5 km bedenk je dat het drinken nog lekker koel in de koelkast van het hotel staat. Zucht! Terug. Bij het hotel doet niemand open na herhaaldelijk aanbellen bij de deur, appen en telefoneren. Wat nu? Na een paar minuten verschijnt de eigenaar met een kop als een oorwurm. Net als gisteren overigens. Laten we daarom dit gedeelte van de dag maar snel vergeten. Het bezoek aan de kerk en de beschermheilige van de brug (Nepomuk) waren de moeite waard. De eerste 5 km van vandaag volgen wederom de Hase. Dan buigen we af naar rechts.
Mooi pad langs de akkers die even later over gaat in een graspad. Nou laat pad maar weg, hier hebben de afgelopen maanden geen mensen gelopen. De brandnetels staan een halve meter hoog, het natte gras sliert langs de benen. De dames van gister zouden gezegd hebben: niet te doen! Maar het moet want hier loopt de route nu eenmaal langs.
Na heel wat km door banjeren komen we aan in de bossen. Groen overal om ons heen. Bij een eenzame boerderij lunchen we ff uitgebreid met de broodjes van de warme bakker uit Herzlake. Ze smaken opperbest. We hebben de regenhoezen ook maar uit de tas getrokken maar ondanks de drukkende warmte en grijze lucht komt er nog steeds geen drup.
Na de maaltijd net als altijd, de overdenking met brandende kaars. Nu goed te zien omdat het echt donker in ons schuilhuisje is. Dan gaat het richting het Duitse Bargerveen: Terra Vita. De naam van dit natuur- en geologische park kan vertaald worden als “levensloop van de aarde”. En die levensloop verliep tenslotte niet altijd even soepel. En nog steeds niet overigens. Reliëf en erosie, overstromingen (branden) en ijstijd, woestijnklimaat of permafrost – hele leefomgevingen gingen ten onder en werden steeds opnieuw weer gecreëerd. Niks nieuws onder de zon? De dieren-, paddenstoel- en plantenwereld pasten zich aan tijdens deze geologische omwentelingen. Zeebodems – opgeduwd tot steile bergkammen, tropische bossen – geperst tot gesteente, hele bergketens – omhoog geduwd door enorme gletsjers. Het is ongelofelijk wat rotsen ons als stille getuigen allemaal kunnen vertellen. De Hondsrugweg, nu we in Duitsland lopen, de Hünenweg voert ons langs die 5.000 jaar oude stenen/ hunebedden langs de route. Een zeer steenrijke route vermeldt het boekje. We lopen nu het middelste deel van deze LAW en zullen juist in het laatste stuk weer stenen gaan zien. Maar ook het landschap en de mensen vertellen natuurlijk een lang verhaal. Het vals plat dat we nu moeten lopen valt op een dag als vandaag heel zwaar. Ik lees op internet 83% vochtigheidsgraad. Man, het ademen valt zwaar.
Vanaf de uitkijktoren kan je het hele gebied prachtig overzien. Voorbij het aangroeiende hoogveen; men probeert het namelijk weer zoveel mogelijk te laten herstellen, komen net als gisteren ook onderstaande borden tegen.
Het is de vraag: wat kom je het liefst tegen een slang of een wolf? We hebben er nog nooit 1 gezien maar eens moet het er toch van komen. Vandaag maar even niet, brrr. Of zouden ze net als de slang banger voor ons zijn dan wij van hen? We werden af en toe ook gewaarschuwd met borden voor de honden die het vee moeten beschermen in afgerasterde natuurgebieden. We troffen er 1, flink blaffend, binnensmonds grommend met de haren recht overeind. Deze was overduidelijk niet bang voor ons. We hebben hem maar genegeerd zoals het advies luide. Hij bleef zeer waakzaam staan totdat we uit zijn beeld vertrokken. Ik houd meer van slangen toch denk ik.
We komen aan bij de Abdij van Börstel. Een voormalige abdij van cisterciënzernonnen. Tegenwoordig is het een oecumenische gemeenschap waar een tiental vrouwen wonen, het is “freiweltlich”, wat wil zeggen dat er geen connectie meer is met de Rooms-Katholieke kerk.
We kunnen geen rondleiding krijgen in de middag maar lopen er zelfstandig rond. Als we bij de gebedskamer komen, het is er koud, vochtig en erg donker, daar sluiten we ons er per ongeluk in op. Gelukkig met het licht van de mobiel krijgen we de deur weer van de klink. We moeten er later wel weer om lachen, wat overkomt je toch allemaal als je gewoon een wandeling doet?
Onder de 700 jaar oude lindebomen door verlaten we het terrein. Er is nog 8 km te gaan. Dat lijkt niet zoveel…………………….. Toch blijkt voor ons steeds maar weer, een bos in Duitsland is geen bos in Nederland. Bij de start van de boswandeling gaan we eerst nog langs de begraafplaats van de zusters.
Ook deze bemoste stenen vertellen een lang en belangrijk verhaal. Memento mori. Daarna stappen we vastberaden het grote bos in. Het vals plat lopen kost energie en die bomen en nog eens bomen, geven zo weinig afwisseling. We beklimmen nog de Kreuzberg (90 meter) en verwachten dan een mooi uitzicht punt. Nee, ook dat niet. Bomen en verder nog veel meer bomen.
Volgens overlevering heeft hier ooit eens een kapel gestaan maar sinds 1700 staat er een kruis. We drinken op een bankje ons weer moed in en vervolgen onze weg. De laatste km’s worden echt afgeteld: nog 3,8, nog 2,3, nog 0,3 en eindelijk bereiken we Berge. In het hotel worden we hartelijk ontvangen en hebben we een heerlijk bed.
Onze zomervakantie is nu ten einde. Afgelopen dagen, 65 km gelopen. Eerlijk? Het was zwaar. Maar we voelen ons steenrijk en keigoed. In goede gezondheid, van hotel naar hotel, met meer dan voldoende eten en drinken. Overwegend vriendelijke mensen en goed weer. Het kan (nog) en dat stemt tot dankbaarheid. Wanneer we weer verder gaan? Geen idee maar als het mag gaan we. Ondanks; vals plat, brandnetels en stenen op onze weg. Jezelf tegenkomen is niks niet erg.
26 aug. 2023
Ook deze wandeling(en) hebben jullie opnieuw veel ervaringen mogen opdoen.
Echte doorstappers!