Tijdreizen

We checken uit bij ons heerlijke hotel. Lekker gegeten, gedoucht en geslapen. Het personeel was alleraardigst, alles werd geregeld en was prima voor elkaar. De receptioniste vraagt waar de tocht naar toe gaat. We vertellen dat het Gieten moet worden. Haar reactie is: “Oh, dat is lekker dichtbij”. Zou zij ooit wel eens 19 km op een dag gelopen hebben? Maar het moet gezegd: bij dezen verkies ik het Brinkhotel Zuidlaren als beste lunchpakketmaker van 2022. Omdat we gewoon 4 gesmeerde boterhammen meekrijgen. Deze mensen weten wat een wandelaar fijn vindt. Ja, en ook: het sapje, het fruit en het zoetje zijn ook heel fijn er bij. Hulde!

Op de brink in Zuidlaren is een drukke markt aan de gang als we starten. De schaapjes grazen rustig door op een ander deel van de brink. Het boekje vertelt een heel verhaal over het ontstaan van de hunebedden.

Volgens een Drentse dominee moesten het wel ‘wrede, barbaarse en grouwsame’ reuzen zijn geweest. Zo komt men in Duitsland ook aan de naam hünen. (De naam van deze route in DL is Hünnenweg – de weg van de reuzen.) Inmiddels heeft de moderne archeologie wel kunnen ontdekken dat gewone stervelingen deze stapels met stenen goed zelf kunnen bouwen. Met behulp van bomen, maken van zandhopen en veel mankracht. Hoe het ook zij, ze zijn ongeveer 3350-2750 vóór Chr. gebouwd. Daar wil ik toch weer even stil van worden. Deze geschiedenis heb je nu gewoon voor ogen. Je kunt natuurlijk naar Egypte afreizen en de piramides zien. Je kan ook met de benenwagen door Drenthe banjeren en proberen ook hiervan de waarde te zien. Ik blijf die hunebedden toch bijzonder vinden. Zo de tijd doorstaan. Wat hebben zij allemaal gezien, gehoord en voorbij zien komen. Ik denk nu altijd aan wat Daniël er over schreef. “Hunebedden staan op bijzondere (heilige) plekken, een hunebed staat niet zomaar ergens. Ze staan op plekken waar ‘energie’ gevoeld wordt door mensen die dat kunnen voelen. Zeg het maar, magnetisme, aardstralen. Ook al geloof je daar niet in, ga maar eens bij volle maan naar een afgelegen hunebed. Dan voel je het. Een plechtigheid overvalt je. Respect voor de bouwers en hun doden. Eeuwigheid.” Zo lijkt het wandelen van alle dag vaak op een reis naar het verre verleden via het heden naar de eeuwigheid. Vat je het?

Bij het eerste stukje bos na Zuidlaren, worden we als kinderen zo blij, in het heden omdat we stenen mogen zoeken. Geen hunebedden deze keer. En zo waar net aan de rand op het einde van het bos, vindt ik er 1.

We lopen door bekend gebied en toch zijn het net weer andere paden dan dat we gewend zijn. Zo vaak rondom de N34 gelopen en toch weer iets nieuws ontdekt vandaag. Leuk!

De grasklokjes zijn op het moment ook weer zo mooi. Ik moet het even met jullie delen. We lopen via Anloo en haar historisch kerkje naar weer bosrijk gebied.

Voordat we weer onder de N34 door duiken lopen we nog door een pinetum. Deze was ons wel bekend door het Drenthepad een paar jaar geleden. Maar toch weer mooi hoor. Zo moet het paradijs er ook ooit eens een beetje hebben uitgezien. Dan wel zonder vervelende wespen denk ik. Nu is het bar en boos. We eten onze lunch met brood in de hand, rondjes draaiend om het bankje. Lekker relaxt?!

Net voor de autoweg komen we langs een verzetsmonument met verwijzing naar een onderduikershol. 13 zwerfkeien, in een groep geformeerd, symboliseren de 13 mannen die er zijn omgebracht. We gaan verder door het bos bij Gieten, via het zwanenmeer en dan naar de P&R. Daar waar een soft ijsje en de bus op ons wachten.

Ik stuur bovenstaande foto een zeker iemand toe. Hij deelt het volgende onderschrift: “Al de weg leidt mij mijn Heiland, wat verlangt mijn ziel nog meer!” Wat een mooi lied is dát. Ook dit kende ik niet. Wat in 3 weken weer veel nieuws opgedaan en beleeft. Na 3 weken vakantie met meer dan 200 km wandelen. Is dit een mooie afsluiting denk ik zo? Verleden, heden, toekomst, samengevat in 1 geheel. We hopen gauw, ook in gewone vrije dagen, de wandeldraad weer op te pakken. Nou moi hè.