Van drijfzand en zwemmende cranberry’s
Vroeger, toen ik een jaar of 5 was speelde ik alle dagen buiten. Weer of geen weer. Onze buurman had een autogarage en naast ons huis stonden vele oude auto’s te wachten op een nieuwe eigenaar. Of te wachten op de schroothoop. In dat wagenpark was het prachtig spelen in bv. een oud volkswagenbusje, net doen alsof je over de hele wereld kon toeren. Achter de oude auto’s was een heel stuk tuin met alleen maar kerstbomen. Voor mij was dat een heel groot bos, wat later gewoon een tuin van 20 bij 20 meter bleek te zijn. Het was een waar paradijs waar ik heel vaak te vinden was. Wat ik er precies deed weet ik niet meer, de verhalen zijn vervlogen. Wel dat moeders vaak even kwam vragen of ik niet in huis wilde komen spelen. Bv. als het koud was en regende. Dat wilde ik bijna nooit. Ondanks stijve rode vingers en een ijskoud, nat gezicht. Alleen als het echt moest dan liet ik me wel naar binnen roepen. Ik denk er vandaag even aan. Zou daar ooit de liefde voor de natuur en de elementen begonnen zijn?
De weersvoorspelling van deze dag is niet al te best. We willen toch graag verder met het wadden wandelen dus met regenpak en goede warme kleding aan gaan we op weg. Met de auto naar het eindpunt in Buren en dan met de bus naar de start, bij de vuurtoren. De buschauffeur neemt zwaaiend en met de woorden: “veel plezier!”, afscheid van ons.
We stappen de grijze wereld in en ademen de frisse zeewind maar even goed naar binnen. Lekker. Zeker na een half uur met een mond lap voor je gezicht. Niks voor mij. We lopen een klein stukje met zicht op de schuimende zee. Ontzagwekkend maar tegelijk ook prachtig. Ontzagwekkend, een mooi woord vind ik. Dat moeten we blijven gebruiken en dus ook leren aan onze jeugd, toch? Ik denk weer even aan het verhaal van gisteren. Ontzagwekkend is ook onze God. Niks engs aan, juist prachtig.
We gaan even zitten in een duinpan en genieten, uit de wind, van onze verse koffie. Gaat best hoor. Zittend in het gras, al kijkt een voorbijgaande hondenbezitter ons wat bevreemd aan.
Verder weer door prachtig duingebied met duinmeertjes en laag struikgewas. Als we langs een vogelkijkhut komen gaan we even spotten. Hetty had gister nog studie gemaakt van waterral en roerdomp. De ral maakt geluid als een schreeuwende big, je ziet hem bijna nooit. En wat horen we in het riet? Er staat een meneer ook stil te luisteren. Als ik vraag wat hij er van denkt zegt hij: “een ral, ik heb hem ook al gezien”. Nee zeg! Nou we hebben niks gezien maar de roep herkenden we duidelijk. Da’s toch al wat toch? We kletsen nog even met onze vogelaar over de vogels op de plas. Eidereenden, zilverreiger en wat wilde eenden. Kenners onder elkaar zullen we maar zeggen. Hahaha.
Nu wijst de route ons naar het strand. We zullen er helaas niet aankomen want……………… het is zo drassig, zo verschrikkelijk nat dat we letterlijk niet verder kunnen. We proberen nog een pad te volgen door het struikgewas. Dit gaat ook jammerlijk mislukken, te dichtbegroeid. De vogelaar zei al dat het water nu zo hoog staat dat de aalscholvers hun eerste eieren al verloren hebben. Nou dat hoge water verspert nu ook ons plan. Drijfzand! Nou meer dan dat.
En het plan gaat, later op de route, nog verder de mist in (het water in, dan wel te verstaan). De routerichtingaanwijzers zeggen een pad op. Het pad is alleen verspert door een hek van SBB, voor de grazende koeien. En nee, aan de wandelaar hebben ze niet gedacht.
We proberen langs de omheining te lopen. Dat gaat het eerste deel goed. Dan gaat het op een gegeven moment echt niet meer, dus dan maar over en tussen het hek door. De koeien zijn inmiddels gepasseerd dus we durven het wel aan. We lopen wat kris kras door het gebied en even later doemt het fietspad op waar we de route weer kunnen vervolgen. Wel weer over en tussen schrikdraad door maar goed. Het haar staat toch al recht overeind.
Net als gister zien we rosé/ rode plantjes(?) rondom de duinmeertjes. Na vandaag weten we wat het is omdat we nu dichterbij konden komen. Door het hoge water zijn de cranberries van de struiken los gekomen. Ze zijn te water gelaten. Wel een mooi gezicht. Maar dus geen bloei of plantjes of iets dergelijks. De bessen zijn trouwens niet meer te eten, bah.
We komen nog langs het vliegveld en ons huis, ongeveer halverwege de route. De sekoy-schapen staan vandaag ook wat dichter in de buurt dus die kunnen we ook nog even goed bekijken.
We lopen verder door duinen en dennenbossen. Veel gesneuveld trouwens deze week. Af en toe is de onmetelijke Noordzee in ons vizier. Onmetelijk mooi, groot en krachtig. Onmetelijk; weer zo’n mooi woord. De paden zijn drijfnat en het water in de sloten staat enorm hoog. Het gaat echt even weer duren voordat alles weer goed begaanbaar zal zijn. Nu is het soms even behoorlijk ploeteren voor ons. Jullie willen onze schoenen niet zien!
Bijna bij de auto breekt het wolken dek. De zon komt door en het eerste blauw is er. Is dat een belofte voor morgen? We gaan het zien.
Jullie zijn wel bikkels hoor!!