Vroege vogels
We starten bij de zwevende kei van Dalfsen. Op zaterdagochtend met een vroege trein uit Emmen vertrokken.
Op een heuvel naast het station in Dalfsen staat een kunstwerk, waarvan we ons de vorige etappe al afgevraagd hadden wat het was. Nu maar even van dichtbij inspecteren. Op een zuil balanceert een grote kei. Rondom liggen ‘zwerfkeien’. Het is zoals je eerst misschien denkt een bouwwerk uit de oudheid (van een hunebed?); een ‘rots’ op een antieke zuil. Het staat op een heuvel en is van verre al te zien. Staat wel leuk maar verder, ik heb meer met “betekenisvol” zullen we maar zeggen. Oke, de combi oud met nieuw is bij dezen wel goed gemaakt.
Na wat geharrewar over welke kant we op moeten gaan we linksom een karrespoor op. Soms is de route namelijk verouderd in het boekje (die lees ik) en volgt zus lief de GPX, die up to date is. We verzuchten dat de charme van de rood/ wit tekens zoeken op bomen en palen en ontwarren van een tekst toch ook wel wat had. De paden van landgoed Den Berg zijn best de moeite waard maar het is wel jammer dat de mist het zicht danig belemmert. Het is een kleine wereld zo. Het huis is werkelijk prachtig, let ook even op de weerspiegeling in het water. En ja, juist de mistige wereld zorgt weer voor sfeervolle plaatjes. Mystiek? We gaan verder over de papenallee, een oud kerkpad. Filosoferen ondertussen hoe daar de kerkgangers uit Dalfsen liepen naar een schuurkerk in Hoonhorst. Ook toen konden kerkgangers niet kerken zoals ze graag zouden willen.
Het is mooi om via de statige lanen en oude bomen onze weg te zoeken. Het is wel heel kil en koud. Dat merken we vooral als we even stilhouden bij “het bankje van Antje”. De wind is guur en na een paar minuten zijn je handen koud als steen en willen we gauw weer in de benen. Want lopen houdt je altijd warm.
We komen ook weer langs een bijzondere B&B. Als wij willen onthouden hoeveel leuks er is en wat je allemaal nog kan gaan doen………….. tjonge zoveel om nog te ondernemen en te beleven. Het witte huis was vroeger het biljarthuisje van kasteelheer van De Horte. Nu dus een B&B. Bijzondere zaken, toen en nu.
Dwars over een boerenerf vervolgen we onze weg. Bij de meeste boeren is het naar ik denk; een georganiseerde chaos. Er zijn maar weinig boeren die het erf en alles wat er omheen staat, er strak bij hebben liggen. Voor het huis en landgoed van Soeslo moeten we een stukje omlopen. Later blijkt dat meer dan 6 km te zijn, hadden we dat van te voren maar geweten….
Als we op het landgoed lopen zie we op ons pad rechts een weiland en links een bosje met een watertje. Rechts zien we opeens 3 paar reeënogen ons aanstaren. Maar binnen een flits van een paar seconden rennen ze over ons pad de bossen in. Bijzonder van kleur zijn ze tijdens dit jaargetij. Donkerbruin, bijna niet te onderscheiden in dit seizoen. Met de donkere achtergrond van kreupelhout en de schaduwen van het winterlicht hebben ze een fantastische schutkleur. Kijk maar even goed, links van de tak op het pad schiet nog net 1 de berm in. Je kunt echt niet zo snel je fototoestel bij de hand hebben. Gezien hebben we ze wel! 3 stuks.
Vanuit het dorpje Wijthmen gaan we richting Zwolle via de Wythmenerplas. Het schijnt een belangrijk waterrecreatie gebied te zijn voor de Hanzestad. Nu is het vooral een waterplas in de mist met her en der wat watervogels en heel veel mensen die hun viervoeter uitlaten. Wat hebben wij aan het eind van de dag in ons profiel van de schoenen?
Dan gaat het verder langs een enorme golfbaan. Het is er erg druk. We denken omdat het de eerste dag weer is na de lockdown. Iedereen denkt: ik mot eruit!
Het wordt steeds mistiger, de wereld kleiner en de omgeving is nou niet van dat je denkt: oh wat bijzonder. We marcheren maar door totdat de bebouwing van Zwolle in het zicht komt. Die extra kilometers wegen er nu voor ons ook wel in zeg ik eerlijk. En ook omdat het pauzeren toch ook snel en kort is. Door de natte kou merken we dat we nu extra moe zijn. Dus op naar de trein dan nu. We zijn afgebogen van de route via het Roodhuizerpad net na het gehucht Herfte. Nu maar weer onthouden voor de volgende keer waar we onze route moeten vervolgen. We maken wat foto’s van het kruispunt en hopen er maar weer het beste van. Bij het Ronald Mac Donald huis vlakbij het ziekenhuis steken we de drukke bebouwing in. Even later staan we bijna bij het Menso Alting op de stoep maar net niet want we moeten langs het Almelose water en de Nieuwe Vecht richting station.
Die enorme statige huizen in de stad, doen me telkens opnieuw verbazen. Wie woonden hier en welke verhaal hoort er bij. Ze blijven prachtig imposant. Toch nog maar eens een heuse stadwandeling Zwolle inplannen spreken we af.
Nu eerst koffie (die ik later door de trein gooi) en zitten. Zitten! Man wat is het heerlijk om na 26 km te zitten. De vroege vogels zijn moe en doen op tijd hun snaveltjes toe.