Watdengenot

En de wind hij woeide voort…………………….. Eergisteren lazen we tot onze grote schrik op internet: veerboten vallen uit ivm. de storm Eunice. Zal onze vakantie in het waddenwater vallen?

De boot van 14.00 lijkt nog steeds niet uit de vaart genomen als we uit huis vertrekken. Op de weg valt het allemaal mee. En ja hoor de boot meert gewoon aan in Holwerd en de auto gaat zonder problemen mee. We hebben een goed plekje op de boot. In het uiterste puntje van de boeg hebben we goed zicht op het water en klotsen de golven af en toe op de ramen. Maar we komen er. In de bochten, pal in de wind, is het af en toe wat schommelen maar we houden onze maaginhoud binnen.

Het huisje staat in 1 stuk op ons te wachten. Gauw uitpakken en op naar de buurtsuper. Daar is het uitgestorven. Iedereen blijft thuis en de meeste vakantiegangers komen morgen vertellen ze daar. Dus doen wij in een uitgestorven supermarkt onze boodschappen en nemen maar een extra borrel mee om onze behouden vaart te vieren.

Bij het ontbijt dartelen de konijnen gezellig om ons huis. De merels wippen de pieren uit het drijfnatte gras, het gazon is 1 grote plas. Hetty merkt op dat er ook een lijster bij is. We kijken nog eens het worden het wel 3. En nee, geen lijsters maar koperwieken! Even het boekje er bij en de beschrijving geeft de doorslag. Een roodbruine oksel en een roomwitte oogstreep. Die vogelaars kunnen er wat poëtisch van maken. Vergeef me de wazige foto van door het zeewater getekende raam.

We gaan met de auto richting de vuurtoren van Hollum. Daar nemen we de bus naar Nes waar we moeten starten bij de veerboot aanlegplaats. De weg er naar toe staat nu half onder water en de golven spatten over de pier. We lopen even naar het VVV voor een paar ansichtkaarten. De dames achter de balie melden dat de laatste veerbootgangers van gister de voeten niet droog hebben gehouden. Wij toch blij dat we zo goed en droog aangekomen zijn. We vervolgen onze weg door Nes met de 17^e en 18^e -eeuwse commandeurshuizen. Ook nog langs de oude vuurtoren. Mooi om te zien!

Verder door de bossen en de duinen. Het is heerlijk zitten in de zon, wie had dat gister nou gedacht?! De paden liggen bezaaid met takken en dennenappels maar het lopen gaat best. De vogeltjes zingen dat het een lieve lust is. En duidelijk worden het er iedere week meer. Dat stemt toch blij, langzaam maar zeker gaat het weer richting de lente. (Al zijn de eerste krokussen nu wel helemaal plat gewaaid helaas.) Richting Ballum lopen we mooie kleine paadjes en komen zo goed als geen mens tegen.

Onderweg ziet Hetty ineens een tak liggen met Judas-oor. Dat hadden we in de boom vast niet ontdekt. Nu is het ons voor de voeten geworpen. Grappig de oren wapperen in de wind.

Even verderop op een bankje horen we een roodborstje fanatiek zijn territorium bewaken. Tik! Tik! Tik! Hij zit in het kreupelhout enigszins pittig en boos naar ons te kijken. Hipt van de 1 naar de andere kant alsof hij wil zeggen: ga nou toch weg, dit is mijn plek!

De zon blijft maar schijnen en de lucht wordt steeds blauwer. De gouden gloed op de watertjes die we passeren en uiteindelijk de Waddenzee is prachtig. We houden bijna de hele wandeling de vuurtoren in het vizier, dat is een goede richtingaanwijzer vandaag.

Dan komen we aan via Ballum, in Hollum. Mooie kleine plaatsjes met ik denk: wel 80% vakantiewoningen. Da’s wel weer jammer. We lopen nog een stuk over/ langs de dijk. Dat is hijgen hoor en kost veel energie. (Ook letterlijk, dus de bloedsuikers houden zich maar matig ondanks veel eten.) Onderweg via de dijk zien we veel dode meeuwen en ratten. Zijn het stormslachtoffers?

In Hollum nog een mooi plaatje met paarden op de weg. Alles kan in een dorp. Even buiten het dorp weer veel grauwe ganzen en kieviten. Ook een zwerm wulpen, prachtig gezicht.

En even voorbij Hollum passeren we een gedenksteen. Dan moeten we naar een strandopgang nog een stukje over het strand. Het gaat niet! De overgang met betonsteen is bij het laatste deel weggeslagen, incluis een heel stuk duin. Afdalen gaat niet, dus ploegen we dwars door de duinen richting de duinafgang waar we weer verder hadden gemoeten.

In het laatste stukje naaldbos spotten we nog mijn favoriet; het winterkoninkje. Net zo boosaardig (misschien nog erger) dan het roodborstje. Ze lijken schattig maar als het om hun eigendom gaat? Kom niet in de buurt! Maar wat is het een pracht van een beestje, wie heeft dat beestje zijn jasje bedacht? De beste couturier van heel de wereld.

Eindelijk bereiken we de vuurtoren en dus onze auto. Wat een mooie wandeling. Pittig ook in de zware wind. Dat vraagt extra kracht en inzet. Het is gehaald zo op onze eerste dag. We spreken maar uit: Watdengenot! Heerlijk dat het kan en dan ook nog met prachtig weer! Droog en zonnig, betekent dat voor ons. Eunice; een ware overwinning.