Weidse waddenkust

 “Fraaie vergezichten. Een kerktoren aan de horizon. Bolle stapelwolken zweven erboven. Een zonnestraal doet de donkere zee in een smalle baan oplichten. Hier in het ‘hoge noorden’, groet iedereen elkaar en is er nog tijd voor een praatje. Het kustpad van Friesland en Groningen laat een bijzonder stukje van Nederland zien.” Zo begint het kustpadboekje 3 en we stellen nu alvast dat er geen woord van gelogen is. Alles gezien en vernomen vandaag. Vandaag dus nu eigenlijk echt van start met de waddenkust bewandelen. Eerst wandelen we nog even door Harlingen heen. Nu hadden we gisteren het meeste natuurlijk gezien maar toch, weer nieuwe plaatjes op ons netvlies vastgelegd. Als we aankomen lopen naar het stadje toe komt een man met blinde geleide stok ons tegemoet op een hoog boogbruggetje. Hij heeft duidelijk moeite om de weg op juiste wijze te vinden maar hij doet het toch maar. Hij is op weg om boodschappen te doen. Ik realiseer me weer eens dat er elke dag wonderen gebeuren in mijn leven. Ik word wakker. De zon is alweer op, licht in de wereld. Ik doe mijn ogen open en zie wat er om me heen is. Juist op dagen dat we zoveel zien, letterlijk, moet je je eens bedenken als dat nu eens niet zo was?!

Goed, op naar de haven van de veerboot naar Terschelling. Drukte van belang daar met mensen van en naar het veer. Met koffers en tassen vanaf de parkeerplaats voor de auto’s. Volle bak daar. Wij lopen over de Tjerk Hiddesluis naar het industrieterrein. Thuis in het boekje heb ik de route bestudeerd maar èh, wist niet dat het zo’n lelijk stuk kustpad was. Ja ook dat heb je soms. Recht zo die gaat 4 kilometer ongeveer in 1 lange streep langs bedrijven en nog meer lelijks. Ook dat hoort erbij. Warme kilometers zijn het ook, met zoveel beton om je heen. Maar niet alles is lelijk hoor, want als je alle tijd hebt om de bermen goed te bestuderen zie je ook daar heel veel moois. We bereiken uiteindelijk weer onze geliefde dijk en gaan er weer bij liggen. Dit mag uren duren. Zicht op het wad en in de verte zelfs Terschelling. Weinig vogels nu want het is vloed. Dat betekent geen diertjes zoeken in de drek of tussen de basaltblokken. Bij Roptazijl zien we een vishevel. Een vishevel? Ik had er nog nooit van gehoord. Maar door de afsluitdijk kan vis niet meer van zout naar zoet zwemmen en dus hebben we na jaren ook daarvoor een oplossing bedacht. Op het bord lees ik in volle verbazing het hele verhaal achter de hevel. Bijvoorbeeld stekelbaarzen en palingen moeten in het vroege voorjaar naar de zee om te paaien. Volwassen palingen (10-15 jaar oud) gaan vanuit Europa naar Mexico, om daar te paaien. De kleine larfjes moeten vervolgens in 3 jaar ongeveer weer terug zijn. Dat is ongeveer 6000 kilometer weer terug naar waar de ouders vandaan kwamen. Ze worden daarbij een beetje geholpen door de warme golfstroom. En gelooft er iemand nog dat dit alles toeval is……? Gewoon door de natuur zo een beetje bedacht? Nou ik heb mijn aardrijkskundeles vandaag wel weer gehad. Of was het bio? We gaan weer verder met onze ontdekkingstocht. Door de korenvelden en met name ook veel aardappels deze keer. Het rijpe koren vind ik ook altijd een fantastische aanblik. Warm goud geel, wuivend in de wind. Klaar om geoogst te worden. Ik denk dan altijd aan het verhaal van de zaaier, maakt niet uit in Israël of hier in Nederland. Het laatste stukkie van de 14 kilometer gaat gelukkig over het Waeijgatspaed. Het waait er, superfijn. En het is er prachtig. Het is een klein paedje richting het dorpje Wijnaldum. We hebben niet veel tijd meer want we moeten de bus eigenlijk halen. We laten het. We zijn te druk met bloemen en vlinders; er komt vast een andere bus. In het dorpje aangekomen nog even een rondje om de kerk en op de begraafplaats eten we zittend op een bankje een appel. Bijzonder en mooi zo hier in de verstilde dorpjes de begraafplaatsen. Midden in het dorp op een terp, de kerk met geheel rondom de begraafplaats. Alle huizen hebben er zicht op. Ja, ik vind het juist wel wat hebben. Leven met de dood maar ook met Het Leven voor ogen. En zij die voor gingen zijn deel van je dagelijkse leven. Voor mij persoonlijk moet dat ook niet anders. Wat is de reden dat we tegenwoordig juist de laatste rustplaats zo ver weg buiten stad en dorp hebben? Nadat we even tot rust zijn gekomen lopen we naar de bus die ons weer naar Harlingen brengt. Nog even een ijsje en naar de VVV (ja, hier weer een VVV, echt!) want we moeten nog wat meer info. We lopen naar de auto via de Rooms Katholieke kerk. Deze is gelukkig wel open, de protestantse kerken bijna nooit, jammer. Mooie kerk met gebrandschilderde ramen en een statie die de moeite waard is. Dat blijft me toch ook altijd wel weer imponeren. Ik ben ook een plaatjes denker. We sluiten thuis af met zuurkool met spek. Leek ons makkelijk en prima bij het weer passen. Wat de weidse wadden verder gaan brengen, we gaan het beleven. Deo Volente.