Winterakoniet, die zie je zo maar niet

Lastige dag wat betreft het weer. Plu op, plu af. In de tas, uit de tas. Regenhoes over de tas, of er toch weer af. Dan alles weer uit want de zon was toch wel warm. Dan zulke harde wind, hagel en regen, dat je denkt het houdt niet op. Genoeg gezeurd, niet geklaagd trouwens, we beginnen bij het begin.

Aangekomen met de trein in Baflo. De nood is hoog maar waar is hier een toilet? Geen restaurants, stationsrestauratie o.i.d. Pfff en met een volle blaas lopen is heus niet fijn. Bij het buurthuis in het dorp horen we rumoer. Er wordt door een grote groep mensen gezellig met elkaar gekaart. Klaverjassen denken we. Ik vraag voorzichtig of we even…… want we lopen het kustpad. Wel ja, natuurlijk, ook nog een kop koffie? Nee dat dan maar niet want dan moeten we straks weer. Als we Baflo uitlopen gaan we over een eng hoog bruggetje met uitzicht op oude Christelijke school en MAVO. Vergane glorie. Zo lopen we het hoge land in. Op naar Breede waar een prachtig mooi wit kerkje staat met pastorie en kosterij. En in de perkjes rondom de kerk lieve knalgele bloemknopjes. De mooie bloemetjes heten Winterakoniet volgens onze broeder in de Heer. We zien er veel vandaag, het is er de tijd voor schijnt. Wij hadden ze nog nooit eerder gezien. Dan via het bos bij Warffum naar het museum aldaar. Het hagelt en regent steeds, moeilijk om een droog bankje om te eten te organiseren. Dan maar voorzichtig in het museumrestaurant vragen of we onze eigen broodjes bij een kopje Groninger mosterdsoep op mogen eten. Ook dat mag, we laten een extra fooi achter. We zijn misschien gekke meisjes maar vragen mag toch? Het mocht ook in de strandtenten van Noord-Holland. We wandelen verder door Warfum, wat zijn de dorpjes hier mooi en bijzonder. Allemaal plaatjes om bv. een mooie puzzel van te maken. We lopen van het ene idyllische puzzeltje naar de andere. Nu op naar Rottum. Net voor Rottum lag een groot klooster. De boerderij die daarbij hoorde heette Bethlehem. Nu staan er alleen nog een aantal boerderijen. 1 van de bewoners in de jaren ’30 van de vorige eeuw was de familie Elema. Dialectschrijver Jan Boer vertelt het verhaal van Joaptje die belijdenis deed. De dominee vroeg haar: “En Joaptje, waar is Jezus geboren?” “Bij Elema in de stal, domie!”, was het triomfantelijke antwoord. Zou ze belijdenis hebben mogen doen, denken jullie? In Rottum bezoeken we nog even de kerk en lopen we langs het geboortehuis van Jan Boer. We zijn vandaag heel veel gedichten van hem gepasseerd. Via een prachtig kerkepaadje lopen we naar de provinciale weg, het eindpunt voor ons qua route. Wij moeten vandaag naar het treinstation van Usquert lopen. En dan komt met donder en geweld een hele bak regen en hagel over ons heen. Met enorme wind vlagen. Zo dan zijn we dan in 15 minuten tijd, zeiknat. In de wachtruimte van het station maken we de balans op. Natte broek, kapotte plu, aan het einde van een supergeslaagde dag. Wat zal ons deren?! 18 km op de teller.

Wel zuiken ’t hier ien ainzoamhaid Van kweller, wad en wienden?           Het bennen vaak de minsten nait.                                                                       Dei rust ien roemte vienden.                                                                            

Uiteraard sluiten we vandaag af met Jan Boer. Wat kunnen we ons vinden in zijn woorden.